Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Het is (bijna) vakantietijd. Dromen over zon, zee en strand. Dromen over mooie wandelingen. Dromen over een flinke mountainbiketocht. Of dromen over dat leuke plekje op de camping. Herkenbaar?
DMZ is in samenwerking met andere reformatorische kerken en met De Hoop een onderzoek gestart naar verslaving in onze gemeenten.
Gisteravond viel het me weer eens op. Een mannenensemble vulde met fors stemgeluid een oude kerk. Tijdens het eerste nummer dat gezongen werd, viel vooral hun volume op: prachtig! Bij het tweede nummer viel me vooral de gelijkenis met het eerste nummer op: gematigd tempo en weinig variatie in stemgebruik. Het derde nummer maakte het geheel saai. En ik was niet de enige… om me heen klonk enig geroezemoes. Telefoons kwamen uit de tassen.
20% van de prostitueebezoekers noemt zichzelf christen, bleek enkele jaren geleden uit een onderzoek van CHAP, een organisatie die werkt onder bordeelbezoekers. En volgens een eerder onderzoek van Tot Heil des Volks heeft ruim 10% van de hoerenlopers een kerkelijke achtergrond.
Stilletjes luister ik naar het geëmotioneerde verhaal van de dame die tegenover me zit. Ze oogt radeloos. De vormen, gebruiken, taal en inhoud waar ze in onze gemeente tegenaan loopt, zijn zo anders dan in de Oud Gereformeerde Gemeente waar ze is opgevoed. Hoewel ze toch alweer vele jaren tot onze gemeente behoort, lijken de verwarring en de frustratie daarover niet minder te worden. Samen vormen ze voor haar een steeds groter wordend obstakel om onbevangen de prediking van het Woord te beluisteren.
Het is 17.00 uur. Ik stap in de auto en rijd vanaf mijn werk naar huis. In theorie zou ik daar een uur over moeten doen, maar de praktijk is helaas anders. Iets wat ik trouwens vaker moet constateren, niet alleen als het gaat om reistijd, maar dat terzijde. Deze middag staat er veel file. Voor ik het weet sta ik echter thuis voor de deur en zie ik dat er ruim anderhalf uur verstreken.
Maandagmorgen. Ik ben onderweg naar mijn werk en wil me bij laten praten over hetgeen er in de wereld gaande is. Bij het omdraaien van de radioknop val ik midden in een gesprek waarin stevige woorden gesproken worden. Al snel valt het woord homohaat het is me dan ook al snel duidelijk: de Nashvilleverklaring wordt ‘besproken’.
Met een gezicht als een oorwurm stapt ze de spreekkamer binnen. “Ik word er helemaal naar van”, verzucht ze. “Vertel, wat is er aan de hand?” Nieuwsgierig kijk ik haar aan. “Nou, ik moet zoveel doen elke dag. Ik word naar van mezelf.
Zowel voor mensen die zelf de gevreesde boodschap krijgen als voor hun omgeving, is er veel te verwerken.
Onverbiddelijk losgescheurd van je man of vrouw door de dood. Zal je dit ooit kunnen verwerken?
Gemeente
Gemeente