Wat mij bezig houdt is het voortdurend schakelen tussen verschillende acties. Het hoog houden van één bal (bijvoorbeeld een avondje werken) vraagt al vaak om uiteenlopende acties: reageren op een belangrijke mail van een client, doorgeven van agendapunten voor de vergadering en het afmaken van deze blog. Op zich geen probleem als het bij één bal blijft: ik ben gewoon bezig met werk. De praktijk is echter vaak dat als je bezig bent met één bal er andere ballen tussendoor gegooid worden. Zo komt mijn man nu thuis die ik wil vragen naar zijn dag, ziet mijn linkeroog een appje binnenkomen over komende JV avond en herinner ik mij dat ik vast wilde starten met de erwtensoep. Ballen die je ook hoog wil houden. Wat doe je?
Ik ben geneigd om het gelijk even op te pakken als er iets tussendoor komt en te pauzeren waar je mee bezig was. Een bal die op je afkomt, maar die je niet gelijk opvangt, geeft ergens onrust. Waarom het dan niet gelijk afhandelen?
Toch realiseer ik mij steeds meer dat het onnodig vaak schakelen tussen verschillende ballen eerder onrustig maakt. Je overprikkelt jezelf sneller. Het lijkt alsof het een kleine moeite is om even snel iets binnen te laten komen en te reageren. Maar je hoofd krijgt wel andere soort informatie binnen die ook weer verwerkt moet worden. Steeds switchen vraagt meer van het hoofd dan vaak wordt gedacht. Maar waarom lijkt het dan vanzelfsprekend om te doen?
Ik heb het idee dat we steeds minder afbakenen. Durven we ballen nog af te weren en in de wachtstand te zetten? Heeft mijn man er wel zo veel aan als ik hem gelijk plichtsgetrouw de vraag stel hoe zijn dag was en vervolgens half luister? Hoe zit het met mijn eigen concentratie daarna? Is het niet beter als ik aangeef eerst even deze blog af te willen maken? En als die af is om dan de JV leidster te appen dat ik morgen inhoudelijk reageer, wanneer ik er meer tijd (en ruimte in mijn hoofd) voor over heb? Of ga ik alsnog snel kort reageren om het maar gedaan te hebben?
Het heeft ook vaak te maken met onuitgesproken verwachtingen. Zo benaderen we elkaar makkelijker via de app of mail. Daardoor leggen we makkelijk lijntjes naar de ander uit, wachtend op een reactie. Maar wie zegt dat je gelijk moet reageren? Ik probeer maar te denken: “Bij spoed weet je vast nog hoe je bellen moet”.
Ik zie een beeld van mijn vader. In een gekscherende bui is hij aan het jongleren met sinaasappels. Op het moment dat je gefascineerd toekeek kon je opeens met wegvliegende sinaasappels bekogeld worden. Opletten dus. En zo ben ik van plan met al die ballen om te gaan. Jonglerend en oplettend. Eerst de ene bal hoog en pas als deze weer omlaag is komt de volgende omhoog. Eerst met de ene actie bezig zijn en pas als het naar wens is afgerond doorgaan naar de volgende. Bezig zijn met de bal waar ik zelf voor kies, in plaats van mij te laten (af)leiden door wat tussendoor op mij afkomt. Dus ook af en toe een sinaasappel-bal eruit gooien. Laat die maar even op de grond liggen tot ik er zin of ruimte voor heb. Die keuze mag je nog steeds maken toch? Daarnaast is het de kunst om er zelf geen nieuwe ballen in te gooien, door even op mijn Instagram te kijken of een app eruit doen. Het mooie aan het woord jongleren is het stukje “leren”. Misschien wel eerst met sinaasappels.
Bernadette van Dam-Krikke
Psycholoog bij De Vluchtheuvel
