Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Na een leuk bezoekje aan de slingerende apen van de Apenheul ploffen we neer in de auto, met drie uitgelaten aapjes op de achterbank. Een berichtje komt binnen van mijn collega: Of we even kunnen bellen voordat ik morgen start met werken. Dat klinkt serieus.
We schuiven autootje voor autootje op. Voor ons ook een volle auto, die ons gelukkig de ruimte geeft om in te voegen als we even later bijna de verkeerde afslag nemen. Aan weerszijde de grauwe gebouwen en rookpluimen van allerhande bedrijven. Ik rij met een groep tieners onder de rook van Rotterdam.
Dat de drukte na de zomer weer van start is valt te merken. Zo wordt er weer flink gepuzzeld met de agenda’s. Dat valt niet mee in een jong, druk gezin, waarnaast je beide ook nevenactiviteiten hebt. Het houden van overzicht door alles uit te schrijven op de kalender en to-do lijstjes zorgt voor meer rust. Zowel in huis als in het hoofd. Het wegstrepen van wat gedaan is geeft een goed gevoel. Heerlijk om zo voor korte tijd te denken dat je “alle ballen hoog aan het houden” bent.
Kijk ze daar zitten. Luisterend naar het verhaal van Duimeliesje. Onze jongste van 5 jaar. Net groep 1 verlaten en op weg naar groep 2. Het is vakantie en we zijn beland in het onderwijsmuseum. Lekker dicht bij huis en gratis entree met de museumjaarkaart. Maar wel een museum over school…
Thema: Persoonlijk
De tranen liepen over onze wangen. Voor de laatste maal sloten we ons geliefde kleine huisje af. Mijn moeder en ik reden Haarlem uit en werden toepasselijk begeleid door het Haarlemse klokkengeluid van de Damiaatjes. Het geluid wat voor mij het ultieme Haarlemse gevoel teweeg bracht. De verhuizing naar Heemstede op mijn vijftiende was een grote stap. Hij ging gepaard met veel weerstand.
Met grote ogen kijken we elkaar over de eettafel aan. Het zal toch niet waar zijn? Hoe is het mogelijk? Vragen die meer automatisch voorbij komen, dan dat we er echt over na denken. Want ja, natuurlijk is het wel waar. Hoe het mogelijk is dat we al onze vier toilettassen op het bed in ons vakantiehuisje hebben laten staan? Gewoon, omdat het typisch ons is.
Ken je dat gevoel dat je wel eens even weg zou willen vliegen? Weg van alle vragen, weg van alle stemmen om je heen, weg van al je verantwoordelijkheden. Vrij. Zo vrij als een vogel. Vrij om te doen en te laten wat je zelf op dat moment wil. Ik kom het in de spreekkamer regelmatig tegen, vaak voortkomend uit het gevoel het leven even niet meer aan te kunnen. En ik denk dat we het gevoel allemaal wel kennen: na een drukke werkdag, op momenten dat je zelf of je gezinsleden niet zo goed in hun vel zitten, op momenten dat er besluiten moeten worden genomen waar je niet goed raad mee weet. Behoefte aan rust. Aan even niks hoeven.
Op zich niets mis mee om even te verlangen naar rust, naar ruimte, naar vrijheid. Goed ook om op te merken en op onderzoek uit te gaan: waar komt die hang naar vrijheid eigenlijk vandaan?
Gemeente
Jeugd en opvoedingThema: mensen met een beperking
“Zie je wel: hij kijkt me echt aan!” Of: “Weet je wel zéker dat hij blind is?” Hoe vaak we dat niet gehoord hebben…
