Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
We hadden een gesprek over geloven en hoe hij de stem van de Heere weleens hoorde. Hij was open en eerlijk en bekende dat hij het lastig vond om er over te praten. Vooral in de kerk. “Ik ben bang dat ik de verkeerde woorden gebruik. Of dat ik niet de juiste dingen zeg. Alles wat ik zeg, word naar mijn gevoel direct beoordeeld en langs een meetlat gelegd.” Ik moest eraan denken toen ik pas een oud Joods verhaal las.
Het is de week voor Pinksteren. Ongeveer gelijktijdig komen er twee berichten binnen: “Volgende week de blog voor de website aanleveren” en: “De dominee is ziek. Met Pinksteren leesdienst. Jij bent zondagmorgen aan de beurt.”
“Kijk papa, wat zien die bomen er mooi uit!” Thom, mijn zoon van acht, wees mij op prachtige bloesems aan de bomen. “Waarom zitten er zulke mooie, witte blaadjes aan?”
Natuurbranden en een dreigende wereldbrand Dat is wat het nieuws aan het begin van een nieuw decennium domineert. Dit is geen veilige wereld. Dat is natuurlijk geen nieuws, maar op één of andere manier wanen we ons heel vaak veilig in de schijnveiligheid van onze eigen wereld.
Een poosje geleden werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een harde les, maar een les die ik graag door wil geven. Het is een les voor elke leidinggevende, maar vooral voor elk gemeentelid.
Soms krijg je de indruk dat er geen goed zicht is op het leven van jongeren. Menigmaal hoor je ambtsdragers zeggen: “Waar is de genade van de oude tijd gebleven?” Het komt mij vaak voor alsof er dan bedoeld wordt dat de Heere niet meer werkt. Meestal wijzen die ambtsdragers dan naar de jongeren. Laat ik dan ter bemoediging iets delen. Kort geleden kreeg ik van een jongere onderstaand bericht. Het was een fragment uit haar dagboekje. “U moet er maar niet teveel van denken hoor”, zo reageerde ze achteraf. Maar de teerheid in deze woorden spreekt vanzelf.
Gek is dat eigenlijk. Ik heb altijd weinig tijd. Ik plan mijn agenda zo in, dat alle afspraken precies passen. En als iemand vraagt: “Joh, kan jij van de week afspreken”, dan luidt het antwoord: “Ik zal eens kijken of ik nog een gaatje in mijn agenda heb”. Herken je dat ook?
Zes weken zomervakantie zweefden in een zucht voorbij. Het nieuwe schooljaar wenkt, met alles wat ze in zich verborgen heeft. Ik voel de verantwoordelijkheid voor zoveel kwetsbare kinderen op me af komen. Dat merk ik ook bij de collega’s. Daarom is het goed om als team het nieuwe cursusjaar eerst te luisteren naar de Bijbel. Dit jaar vanuit Genesis 33.
‘Mijn hart, o Hemelmajesteit, is tot Uw dienst en lof bereid!’ Samen openen we de avond door deze psalm met elkaar te zingen. Ondanks de warmte is het goed toeven in de consistorie van de Gereformeerde Gemeente te Houten. Deze avond is speciaal door de kerkenraad van Houten georganiseerd en heeft als thema: ‘Hoe houden we onze jongeren bij de kerk?’
Zoekend rijd ik door een klein dorpje in Zeeland. Ik ben op weg naar een gemeente voor een jeugdwerkoverleg. Ik kom bij de kerk aan. Motor uit, deur open… Ik groet een leidinggevende die ook net aankomt. Dan voel ik dat er iets mis is. Ik kijk naar mijn handen. Daar ligt mijn autosleutel… In twee stukken.
Gemeente
Gemeente