Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Zodra de kleinkinderen niet meer naar school mogen, app ik: ‘Meiden, met elkaar zetten we de schouders onder het thuisonderwijs.’ Er komt weinig tot geen respons. Misschien kijken ze het nog even aan hoe zich dat ontwikkelt?
“Kijk papa, wat zien die bomen er mooi uit!” Thom, mijn zoon van acht, wees mij op prachtige bloesems aan de bomen. “Waarom zitten er zulke mooie, witte blaadjes aan?”
Platliggend op een ziekenhuisbed in een eenpersoonskamertje vol toeters en bellen. Gisteren nog zelf het ziekenhuis ingelopen en nu haast niet meer mogen bewegen. Niet zelf naar de wc, niet zelf kunnen eten, niet zelf kunnen drinken… Afhankelijk van de zorg van anderen. Alleen met je eigen gedachten.
‘Ik ben écht blij dat u geen man heeft!’ Met haar armen om me heen geslagen, kijkt mijn nichtje me nog eens indringend aan. Dat verbaast me. Meestal spreekt een bruiloft, de mogelijkheid van bruidsmeisje zijn en ringen geven tot haar verbeelding.
“Mam, ik ben aan de beurt voor de ik-tafel!” Laurens komt helemaal enthousiast uit school. “De ik-tafel, wat is dat voor leuks?”, vraag ik. “Nou, daar mag je allemaal spullen van jezelf op zetten. Dus waar je graag mee speelt, van je papa en mama, gewoon alles van jezelf. En dan mag dat een poos op school blijven en dan ga ik er ook over vertellen. Dus ik ga auto’s meenemen, want daar houd ik van en de foto van de hele familie.” Zoonlief heeft al allerlei plannetjes bedacht. En al kletsend over de ik-tafel fietsen we naar huis.
Geconcentreerd en serieus speelt onze oudste zoon zijn oefeningen voor hoornles. Sinds september volgt hij wekelijks lessen. Als moeder bemoedig ik hem: “Dit stukje ging al heel goed. En dat na 2 keer oefenen. Zullen we het nog eens doen en dan de hoge D erbij nemen?”
Hij zit tegenover me. Een 29-jarige jongeman uit Somalië. Donkere huidskleur, baardje, een pet op zijn hoofd. Zijn jas houdt hij tijdens de gesprekken aan. Eronder draagt hij een blauwe trui en – zoals altijd- zijn joggingsbroek. Hij kijkt me aan met zijn diepbruine, indringende, maar ook vriendelijke ogen.
Welkom bij onze derde blog. We willen graag nog iets delen over onze cursus die we gevolgd hebben bij ‘ geef me de vijf.’ Geef me de vijf is een unieke methodiek die antwoord gaf op onze vragen rondom autisme en ons echt verder heeft geholpen. Het is ontwikkeld door autisme-deskundige Colette de Bruin. Door haar ervaring als pleegouder en professional heeft zij alle facetten van autisme gezien. Haar aanpak heeft ze opgeschreven in een boek waar inmiddels bijna 100.000 exemplaren van zijn verkocht. Daarvoor verwijzen wij u naar de website www.geefmedevijf.nl
“Heb je nog kinderen thuis?” vroeg pas iemand die ik nog niet zo goed kende. “Nee, ik ben niet getrouwd,” was mijn antwoord. “O… ” Een belangstellend knikje. Op zo’n moment zie je mensen even aftasten: hoe staat ze erin?
Zes weken zomervakantie zweefden in een zucht voorbij. Het nieuwe schooljaar wenkt, met alles wat ze in zich verborgen heeft. Ik voel de verantwoordelijkheid voor zoveel kwetsbare kinderen op me af komen. Dat merk ik ook bij de collega’s. Daarom is het goed om als team het nieuwe cursusjaar eerst te luisteren naar de Bijbel. Dit jaar vanuit Genesis 33.
Gemeente
Gemeente