Jeugd en opvoeding
Als thuis de tas leeggehaald wordt, komt er een tas en een briefje uit over de ik-tafel. Alle kinderen uit de klas mogen om de beurt een week lang een tafel inrichten over zichzelf. Dan mag de leerling ook over al die spullen vertellen. Op deze manier kunnen de klasgenoten elkaar wat beter leren kennen.
Laurens haalt gelijk autootjes uit zijn speelgoedmand. Die auto’s zijn echt zijn lievelingsauto’s, dus die moeten mee. Ook duikt hij de boekenkast in en haalt er een lievelingsboek uit. Ook ik begin nu enthousiast te raken. Natuurlijk moet er pannenkoekmix mee, want dat vindt hij het allerlekkerst. Maar dan de foto’s…
Zelf heeft hij al bedacht dat de familiefoto mee moet. Want dan kan hij ook over oma en over zijn grote neven vertellen. Maar nu voel ik toch wat aarzeling bij mezelf boven komen. Want hoe gaan we dit aanpakken over zijn biologische ouders en zijn zusjes? Voorzichtig pols ik: “Hoe ga je dat dan doen over je grote zus? Wil je daar ook een foto van meenemen?” O ja, dat wil hij wel. Samen kijken we welke foto we van zijn grote zus hebben. Hij kiest er één uit die hij wil meenemen. Op deze foto staan ook zijn beide biologische ouders. Dus ik vraag of hij echt die foto wil meenemen, want daar staan ook papa en mama op. Laurens is echt overtuigd dat deze foto mee moet. Toch wil ik hem voorbereiden op vragen die gesteld kunnen worden. Dus ik vraag: “Je neemt die foto van ons mee, en die foto van papa en mama. Misschien begrijpen de andere kinderen het niet zo goed dat jij twee papa’s en twee mama’s hebt. Hoe ga je dat dan uitleggen?” Ook hier heeft hij zijn antwoord al voor klaar: “Dan zeg ik gewoon dat ik bij die mama in de buik heb gezeten, maar die konden niet zo goed voor mij zorgen. En nu woon ik hier. Dus… ” Hij praat er zo gemakkelijk over, hij heeft het zo goed met zijn verstand op een rij. Maar wat zit achter één zo’n simpele zin, achter zo’n kinderlijke verklaring een heleboel leed, pijn en verdriet. Wat ben ik blij en trots dat Laurens zoveel veerkracht toont. Voor hem is het allemaal zo logisch. Maar wat voel ik de pijn van het verleden van deze prachtige zoon.
De volgende morgen gaat de tas mee naar school. Een goed gevulde tas. Een tas vol herinneringen, een tas vol geschiedenis…
Leonie
Pleegmoeder
Gemeente