Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Het is tijd om naar bed te gaan. We lopen de trap op. Op de overloop hurk ik neer om Rosalie te helpen met uitkleden. Ineens rent ze op me af, omhelst me, nestelt zich op mijn schoot en zegt: ‘ik wilde dat ik in mama’s buik zat, dan was ik altijd heel dicht bij mama en papa.’
Hartverscheurend! Als ik achterom kijk, zit ze daar. In elkaar gedoken, afhangende schouders, een somber gezicht en de tranen rollen over haar wangen…
Er zijn van die dingen waar ik me soms over kan blijven verbazen. Eén van die dingen is de bloedband tussen onze kinderen en hun familieleden.
Ik ben in verwarring. Er gaan allerlei gedachten door mijn hoofd, maar ook mijn hart spreekt. Ik word heen en weer geslingerd van het één naar het ander.
“Kan Joost volgende week woensdag op een feestje komen?” De moeder van een klasgenoot van Joost stuurt me dit berichtje. Op die dag staat er echter een bezoekregeling met de biologische ouders gepland. Ik weet dat Joost een feestje leuk vindt, maar de afspraak met ouders staat ook. Dus ik heb nu een dilemma. Hoe ga ik dit oplossen?
Het valt me de laatste weken steeds op hoeveel moeders met een “dikke buik” ik bij het schoolhek zie staan. Ik gun het deze ouders van harte dat ze weer nieuw leven verwachten. En toch steekt het. Ik sta ook als moeder bij het hek, als pleegmoeder. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn voor twee lieve pleegkinderen! Maar ik sta daar nooit als zwangere vrouw. Ik ben moeder, maar toch…
Het huis ruikt naar pannenkoeken, de afzuigkap loeit en ik ben druk bezig. Vanmiddag vieren we voor de vriendjes van Joris zijn verjaardag. Boven het geluid van de afzuigkap hoor ik ineens de telefoon gaan. Ik zie dat onze pleegzorgwerker belt. Zij belt meestal als er bijzonderheden zijn of als ik een vraag heb gesteld. Ik heb nu geen vragen gesteld, dus afwachten waarom ze belt.
“Mam, hoe voelt dat: water op je hoofd? Is het warm of koud water? Ik vind het eigenlijk best wel spannend.” Zomaar wat vragen die tijdens de maaltijd ter sprake komen. Deze weken is dit hét onderwerp van gesprek bij ons thuis. We realiseren ons dat het voor de kinderen ook heel wat vragen oproept nu ze binnenkort gedoopt mogen worden. Praktische vragen over waar ze in de kerk zitten, hoe alles gaat, maar ook over de rijke betekenis van de doop. Een baby stelt deze vragen niet, maar op deze leeftijd maken de kinderen het heel bewust mee.
Binnen een half uur staan we weer buiten. We hebben net een zitting in de rechtbank achter de rug. Het ging over de voogdij over de kinderen. De rechter spreekt uit dat wij de voogdij over onze pleegkinderen toegedeeld krijgen. Wat een bijzonder moment! Op deze manier hebben we nu toch kinderen mogen ontvangen… Natuurlijk zijn we blij dat wij nu, na jaren wachten, zelf de beslissingen over de kinderen mogen nemen, dat we niet meer te maken hebben met de steeds wisselende voogden en dat het nu juridisch rond is dat deze kinderen altijd bij ons mogen blijven. Toch voelt het ook zo dubbel. Want wat is het verdrietig voor deze biologische ouders als zelfs dit laatste (het gezag over je kind) je helemaal uit handen wordt genomen.
Gemeente
Gemeente