Vast wel
Thema: opvoeding
Menu
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Er zijn van die dingen waar ik me soms over kan blijven verbazen. Eén van die dingen is de bloedband tussen onze kinderen en hun familieleden.
De zomervakantie biedt een mooie gelegenheid tot reflectie op het achterliggende schooljaar. Iedere periode geeft zo zijn specifieke gedachten over wat best lekker liep en wat beter had gekund.
Met grote ogen kijken we elkaar over de eettafel aan. Het zal toch niet waar zijn? Hoe is het mogelijk? Vragen die meer automatisch voorbij komen, dan dat we er echt over na denken. Want ja, natuurlijk is het wel waar. Hoe het mogelijk is dat we al onze vier toilettassen op het bed in ons vakantiehuisje hebben laten staan? Gewoon, omdat het typisch ons is.
“De tandarts is je vriend!” Die bemoedigende woorden las ik als kind op een plaat in de wachtkamer van onze tandarts. Maar menig babyboomer van de na-oorlogse jaren denkt met gemengde gevoelens terug aan het tandartsbezoek in de jeugd. De ‘schooltandarts’ , die in de jaren ’ 60 zijn intrede deed, was al evenmin populair.
De ‘menselijke maat’ moet terugkomen.
Niet hier en daar, of ergens op de achtergrond… Nee, onze minister-president – ambitieus als altijd – zei het zo: “ Elke organisatie en toezichthouder moet een plan maken hoe de menselijke maat weer vooróp moet komen te staan.” Dan is wel duidelijk: die menselijke maat moet van ver komen.
“Kijk, mam…dit is de tekening die ik van de preek gemaakt heb.”
Onze dochter van elf legt een potloodtekening voor me. Twee handen bovenin de rechterhoek (God de Vader) geven ruimte aan de hand van Jezus Die Zich uitstrekt om een geboeide hand (van een verloren zondaar) uit het vuur van de hel te redden. De duif als symbool van de Heilige Geest links daarboven. Daaronder een schakelketting waarin God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest weer door twee handen ontvangen worden.
Tijdens de tweede schoolsluiting zijn de kinderen – met de kerstvakantie meegerekend – vijf weken thuis geweest. De meesten althans. Voor sommige leerlingen maakten we een uitzondering.
“Mam, hoe voelt dat: water op je hoofd? Is het warm of koud water? Ik vind het eigenlijk best wel spannend.” Zomaar wat vragen die tijdens de maaltijd ter sprake komen. Deze weken is dit hét onderwerp van gesprek bij ons thuis. We realiseren ons dat het voor de kinderen ook heel wat vragen oproept nu ze binnenkort gedoopt mogen worden. Praktische vragen over waar ze in de kerk zitten, hoe alles gaat, maar ook over de rijke betekenis van de doop. Een baby stelt deze vragen niet, maar op deze leeftijd maken de kinderen het heel bewust mee.
De eerste normale dag na de feestdagen. Moment van bezinning. Ik kijk eens om me heen. Wasmanden vol was een rommelig vloeroppervlak appende puber tiener die foto’s bewerkt en stoeiende jongens. Ik bedenk dat ik nog diverse werkafspraken moet plannen, administratie te doen heb, deze column moet schrijven en een aantal uur wil studeren vandaag.
Gemeente
Gemeente