Jeugd en opvoeding
Iedereen wordt aangesproken: “Élke organisatie en toezichthouder moet een plan maken…” Bedrijven, stichtingen, verenigingen, de ambtenarij… állemaal!
Zo’n hartenkreet van de leider van ons volk kan natuurlijk niet zonder gevolgen blijven. In de volle breedte van organisaties en toezichthouders – ook in de zorg – gaan mensen enthousiast aan de slag. Er staat ons een flinke stapel nul-metingen, intentieverklaringen, startnotities en stappenplannen te wachten.
Die moeten follow-up krijgen in de vorm van brainstorms, netwerkmeetings, heisessies en, niet te vergeten, cliëntenpanels. Want: ‘de burger/gebruiker/cliënt/patiënt/mantelzorger* staat centraal!’ Je moet het niet top-down, maar bottom-up organiseren.
Het zou zomaar kunnen dat de deelnemers tot de ontdekking komen dat er eigenlijk nog vragen vóór liggen. Moeten we het daar niet éérst over hebben?
Aan het einde van zo’n dag moet datgene wat out-of-the-box is geopperd, en op flipovers is verzameld, verder worden uitgewerkt.
Als alle input is verwerkt moet er vanzelfsprekend worden teruggekoppeld naar de verschillende stakeholders.
Dan belanden we in de fase van een gezamenlijk gedragen visiedocument dat wordt gepresenteerd tijdens een bijeenkomst met (bijvoorbeeld) de burgervader of een bekende politicus; in aanwezigheid van de pers, de Raad van Toezicht, de OR en de cliëntenraad. Het document moet in de praktijk handen en voeten krijgen, maar dit is een (voorlopige) mijlpaal. Er komt een foto in de krant en een bericht op de website.
Natuurlijk, de website! Er is nu gewoon heel veel informatie. Die moet iedereen makkelijk kunnen vinden. Dat vraagt om een frisse website. Niet zo dat je van de ene naar de andere pagina moet klikken. Nee, je moet in één oogopslag kunnen zien: waar vind ik wat ik zoek? Goed plan! Maar… moeten we het niet eerst hebben over de vraag: Hoe breed maken we het, en welke doelgroep(en) hebben we voor ogen?
Het is ondertussen wel duidelijk: Om een cultuurverandering te bereiken is een… cultuurverandering nodig. De menselijke maat moet terugkomen!
Waar zou die menselijke maat zich toch schuilhouden? Zoeken we wel op de juiste manier en op de goede plaats?
Laat ik me beperken tot de wereld van zorg en welzijn. Het bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan kan.
Vandaag-de-dag hebben we kwalititeitscriteria, protocollen, risicoanalyses, evaluaties, interne en externe audits, cliëntonderzoeken en nog meer. Is de menselijke maat daarin zoekgeraakt?
Dat ligt wél op de loer. Regels en richtlijnen verzanden snel in bureaucratie. Een paar overleggen en vergaderingen minder kan vast geen kwaad. Maar, geloof me: overal waar zorg en aandacht deskundig en met liefde wordt gegeven is er de menselijke maat.
“Hárt voor de mens en hánden aan het bed!” Dat plan van aanpak kun je in één zin maken.
(À propos: De menselijke maat heeft heel oude papieren: zie Openbaring 21 : 17).
Bert Regterschot
* doorhalen wat niet van toepassing is.
PS
Op deze website zit je goed! Maak er gerust gebruik van.
Gemeente