Categorie: Gemeente

Corona. In nauwelijks enkele maanden tijd is er niets wat nog buiten bereik van dit virus blijft: kerk en school, economie en gezondheidszorg, oud en jong, landbouw en defensie. Angst en twijfel tekenen de samenleving. Het is nood in de wereld. ‘Nood leert bidden’ , zegt men. Maar om me heen zie ik iedereen druk met rekenen… Aantallen, procenten, kansen, berekeningen… Alle aandacht gaat naar de toekomst: ‘Wanneer kan ik weer…?’ Zoiets moet toch overgaan?

“Kijk papa, wat zien die bomen er mooi uit!” Thom, mijn zoon van acht, wees mij op prachtige bloesems aan de bomen. “Waarom zitten er zulke mooie, witte blaadjes aan?”

Het is Christus Zelf, Die het herdersambt op de schouders van Petrus legt. Na een drievoudige verloochening is hij door Christus met een drievoudige roeping geroepen om de lammeren en schapen te hoeden en te weiden (Johannes 21). Christus spreekt over Mijn lammeren en Mijn schapen. De kudde is eigendom van de overste Herder (1 Petrus 5:4). De herders staan in dienst van de goede en overste Herder. Christus Zelf roept herders tot het herdersambt (predikant en ouderling). Als de goede Herder – de ‘Pastor bonus’ – geeft Hij het voorbeeld van pastoraat. Pastoraat zou je kunnen vertalen als ‘herderlijke zorg’. Ieder die tot pastoraat geroepen wordt, mag in de sporen van de goede Herder gaan.

Stilletjes luister ik naar het geëmotioneerde verhaal van de dame die tegenover me zit. Ze oogt radeloos. De vormen, gebruiken, taal en inhoud waar ze in onze gemeente tegenaan loopt, zijn zo anders dan in de Oud Gereformeerde Gemeente waar ze is opgevoed. Hoewel ze toch alweer vele jaren tot onze gemeente behoort, lijken de verwarring en de frustratie daarover niet minder te worden. Samen vormen ze voor haar een steeds groter wordend obstakel om onbevangen de prediking van het Woord te beluisteren.