De stelling is niet zomaar een stelling, verzonnen om een aardige blog te schrijven. Het betreft een direct citaat uit de Nederlandse variant van de Nashville-verklaring, die twee jaar geleden veel stof deed opwaaien. Eén van de ondertekenaars van die verklaring, de hersteld-hervormde ds. P. den Ouden uit Katwijk, voegde er in een interview aan toe dat hij de homoseksuele geaardheid niet als een ziekte beschouwt, en ook niet als een in zichzelf zondige geaardheid. Wel als een onderdeel van de gebrokenheid die het gevolg is van de zonde.
Er is in de loop der jaren wat ruimte gekomen voor leden van de Gereformeerde Gemeenten die worstelen met hun homoseksuele geaardheid, om daarover met ambtsdragers, met elkaar en met andere gemeenteleden in gesprek te gaan. Toch meldde Herman van Wijngaarden van de stichting Hart van Homo’s onlangs via het CIP dat velen wat dit betreft nog steeds tegen allerlei beperkingen en onbegrip oplopen. In sommige gemeenten zou geen ruimte zijn voor publiek gebed voor mensen met een andere geaardheid. Er zouden kerkenraden zijn waarin het pastorale gesprek met homoseksuele gemeenteleden niet wordt geagendeerd.
Je vraagt je af of het waar is. Het zou in elk geval niet waar moeten zijn. Waarom zouden we pastorale omgang met homoseksuele gemeenteleden een probleem vinden? Misschien ligt de gedachte op de loer dat je zo iemand alleen maar lastig hebt te vermanen of te bestraffen. In veel gevallen hoeft dat echter helemaal niet. Veel homoseksuele gemeenteleden willen rein voor de Heere leven. Zij zoeken bevestiging en bemoediging vanuit Gods Woord en vanuit een warm, sociaal netwerk om zich heen. Zou een ambtsdrager niet de eerste moeten zijn om dankbaar toe te treden tot dat netwerk?
Homoseksuele gemeenteleden die, net als tal van andere gemeenteleden trouwens, worstelen om rein voor God te leven, zijn mensen met gaven en ervaringen om de gemeente te dienen. Wat kunnen ze bijvoorbeeld veel betekenen voor jongeren die lopen met stille vragen over wat hun seksuele geaardheid voor hun leven betekent. Te vaak krijgen zulke jongeren alleen maar de mening van de wereld mee. En die liegt er niet om. Homoseksuele gevoelens en lid zijn van een traditioneel-christelijke gemeente? Dat gaat niet samen. Voor jou, met jouw gevoelens, is het christen-zijn niet weggelegd.
De bovenstaande stelling kijkt er anders tegenaan. Een rijk en vruchtbaar leven is mogelijk, in een weg van overgave, van geloof, van gebed. We bidden in de gemeente voor kinderloze echtparen. We bidden voor reinheid in de huwelijken. We bidden voor jongeren die opgroeien in een moeilijke tijd. We bidden voor homoseksuele gemeenteleden. Toch? En als de Heere het gebed verhoort, wordt Zijn gemeente gebouwd. Ook vandaag. Met allemaal verschillende kruisdragers. Met ambtsdragers die weten wat het is om dagelijks te strijden met hun eigen vlees, op welk vlak dan ook.
Peter van Olst
