Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.
Gek is dat eigenlijk. Ik heb altijd weinig tijd. Ik plan mijn agenda zo in, dat alle afspraken precies passen. En als iemand vraagt: “Joh, kan jij van de week afspreken”, dan luidt het antwoord: “Ik zal eens kijken of ik nog een gaatje in mijn agenda heb”. Herken je dat ook?
Welkom bij onze derde blog. We willen graag nog iets delen over onze cursus die we gevolgd hebben bij ‘ geef me de vijf.’ Geef me de vijf is een unieke methodiek die antwoord gaf op onze vragen rondom autisme en ons echt verder heeft geholpen. Het is ontwikkeld door autisme-deskundige Colette de Bruin. Door haar ervaring als pleegouder en professional heeft zij alle facetten van autisme gezien. Haar aanpak heeft ze opgeschreven in een boek waar inmiddels bijna 100.000 exemplaren van zijn verkocht. Daarvoor verwijzen wij u naar de website www.geefmedevijf.nl
Zes weken zomervakantie zweefden in een zucht voorbij. Het nieuwe schooljaar wenkt, met alles wat ze in zich verborgen heeft. Ik voel de verantwoordelijkheid voor zoveel kwetsbare kinderen op me af komen. Dat merk ik ook bij de collega’s. Daarom is het goed om als team het nieuwe cursusjaar eerst te luisteren naar de Bijbel. Dit jaar vanuit Genesis 33.
Vanuit het adviesplein willen we kerkelijke gemeenten ondersteunen in het (verder) ontwikkelen en opzetten van een netwerk rondom personen met psychosociale zorg.
Voor veel ouders misschien een heel vanzelfsprekend moment. Voor ons weer een bijzondere gebeurtenis.
Bij binnenkomst in de hal zie ik het al: afwisselend hangende schouders of heel druk praten en gebaren. ‘Succes juf’ denk ik dan. ‘Het kan weleens een pittig dagje worden met Marike.’ Tegen etenstijd komt de juf vragen of Marike bij mij mag eten. Boos stapt ze binnen, rukt de stoel bij de tafel vandaan en ploft neer.
Het is regenachtig en een beetje triest weer. De kinderen zijn vrij vanwege een studiedag. De eerste helft van de morgen hebben de kinderen zich prima vermaakt. Maar de jongens zijn nu duidelijk toe aan wat anders. “Mam, ik verveel me… Weet u nog iets leuks om te doen?”
In de komende blogs willen wij iets schrijven over onze zoon, die we in deze blogs Tom noemen. Onze Tom is een jongen met het syndroom van Down. Het is alweer enige tijd geleden dat Tom in ons gezin werd geboren. Kort na zijn geboorte werd ons door de kinderarts verteld dat hij het syndroom van Down had en latere onderzoeken hebben dat ook bevestigd. Iets wat voor ons heel onbekend was, kwam zo onverwachts ons eigen gezin binnen.
Het voorjaar zit in de lucht. Maar het is nog koud. Ik bedenk dat het hoog tijd wordt voor een flinke opruiming in huis. Allereerst onze eigen kledingkast maar. Een uurtje later leg ik wat spullen in de kast van onze oudste dochter. Asjemenou! Wat een verzameling. Een vlugge blik achter wat andere deuren zegt me genoeg.
Gemeente
Gemeente