Geen vanzelfsprekendheid
Thema: Pleegzorg
Voor veel ouders misschien een heel vanzelfsprekend moment. Voor ons weer een bijzondere gebeurtenis.
Menu
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Voor veel ouders misschien een heel vanzelfsprekend moment. Voor ons weer een bijzondere gebeurtenis.
Welkom bij onze tweede blog. De vorige keer zijn we gestopt bij de vraag: hoe kan je omgaan met autisme? Hoe houd je het leefbaar met elkaar in een gezin? Voor je gevoel is het soms meer overleven. ‘Een ontdekkingstocht’ noemden we het de vorige keer. En zo hebben we het ook ervaren. Op die tocht gingen we ontdekken dat structuur en duidelijkheid heel belangrijk zijn.
Bij binnenkomst in de hal zie ik het al: afwisselend hangende schouders of heel druk praten en gebaren. ‘Succes juf’ denk ik dan. ‘Het kan weleens een pittig dagje worden met Marike.’ Tegen etenstijd komt de juf vragen of Marike bij mij mag eten. Boos stapt ze binnen, rukt de stoel bij de tafel vandaan en ploft neer.
Het is regenachtig en een beetje triest weer. De kinderen zijn vrij vanwege een studiedag. De eerste helft van de morgen hebben de kinderen zich prima vermaakt. Maar de jongens zijn nu duidelijk toe aan wat anders. “Mam, ik verveel me… Weet u nog iets leuks om te doen?”
Ik zie ze nog voor me: de gezichten van de kleuters tijdens de Bijbelvertelling. Aan hun gezicht kon je het verloop van het verhaal aflezen: bang, spannend, opgelucht, verbaasd. Tijdens de vertelling waren hun ogen op mij gericht, maar hun innerlijke oog zag iets anders.
In de komende blogs willen wij iets schrijven over onze zoon, die we in deze blogs Tom noemen. Onze Tom is een jongen met het syndroom van Down. Het is alweer enige tijd geleden dat Tom in ons gezin werd geboren. Kort na zijn geboorte werd ons door de kinderarts verteld dat hij het syndroom van Down had en latere onderzoeken hebben dat ook bevestigd. Iets wat voor ons heel onbekend was, kwam zo onverwachts ons eigen gezin binnen.
We zitten er al weken tegen aan te hikken. De rechtszaak. De datum waarop de zitting zal plaatsvinden staat in ons geheugen gegrift. We leven echt naar die dag toe. En hoe dichterbij deze dag komt, hoe spannender het wordt.
Het voorjaar zit in de lucht. Maar het is nog koud. Ik bedenk dat het hoog tijd wordt voor een flinke opruiming in huis. Allereerst onze eigen kledingkast maar. Een uurtje later leg ik wat spullen in de kast van onze oudste dochter. Asjemenou! Wat een verzameling. Een vlugge blik achter wat andere deuren zegt me genoeg.
Vanmorgen staat er weer een bezoekregeling op de agenda. Met zekere regelmaat gaan we met onze pleegkinderen naar het kantoor van jeugdzorg. Daar ontmoeten de biologische ouders een uurtje hun kinderen. Ook wij als pleegouders zijn daar bij aanwezig. We gaan toch altijd met een stukje spanning naar zo’n bezoek toe: hoe zal het bezoek verlopen, hoe zullen de ouders reageren en welke reactie geven de kinderen?
We zijn er klaar voor. We hebben de avond goed voorbereid. We hebben overdacht welk Bijbelgedeelte we gaan behandelen. De materialen voor de knutsel staan klaar. Laat ze maar komen.
Gemeente
Gemeente