Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Het is regenachtig en een beetje triest weer. De kinderen zijn vrij vanwege een studiedag. De eerste helft van de morgen hebben de kinderen zich prima vermaakt. Maar de jongens zijn nu duidelijk toe aan wat anders. “Mam, ik verveel me… Weet u nog iets leuks om te doen?”
In de komende blogs willen wij iets schrijven over onze zoon, die we in deze blogs Tom noemen. Onze Tom is een jongen met het syndroom van Down. Het is alweer enige tijd geleden dat Tom in ons gezin werd geboren. Kort na zijn geboorte werd ons door de kinderarts verteld dat hij het syndroom van Down had en latere onderzoeken hebben dat ook bevestigd. Iets wat voor ons heel onbekend was, kwam zo onverwachts ons eigen gezin binnen.
We zitten er al weken tegen aan te hikken. De rechtszaak. De datum waarop de zitting zal plaatsvinden staat in ons geheugen gegrift. We leven echt naar die dag toe. En hoe dichterbij deze dag komt, hoe spannender het wordt.
Tijdens een bijeenkomst van ReVoke sprak ds. W.M. Mulder over “het verdriet van ouders als ze zien dat hun kinderen ongewild kinderloos zijn gebleven”.
“Hebben jullie zin om de komende Paasdagen samen door te brengen?” Die vraag kwam een tijdje geleden vanuit mijn vriendengroep. De reacties waren gelijk positief. Naast het feit dat het gezellig is om elkaar als vrienden regelmatig te zien en te spreken, is het ook fijn om deze feestdagen in een gezelschap door te kunnen brengen waar je je mee verbonden voelt.
“Tadaaaa! Eet smakelijk!” Twee paar stralende ogen boven armen vol wortels met loof en al kijken me trots aan. De boeven vergeten gemakshalve hun blubberlaarzen uit te doen en banjeren de keuken in met hun oogst. “Mama zegt dat u dat wel lust.”
Het voorjaar zit in de lucht. Maar het is nog koud. Ik bedenk dat het hoog tijd wordt voor een flinke opruiming in huis. Allereerst onze eigen kledingkast maar. Een uurtje later leg ik wat spullen in de kast van onze oudste dochter. Asjemenou! Wat een verzameling. Een vlugge blik achter wat andere deuren zegt me genoeg.
‘Ben jij dit weekend nog intiem geweest?’ Ik zit in de trein en achter me staan een paar jonge vrouwen uitgebreid en flink hoorbaar hun weekend te evalueren. Ik spits mijn oren en denk: ‘Nog intiem geweest? Hoe bedoelt deze jonge vrouw dit?’
Ik heb mijn boormachine weer eens tevoorschijn gehaald. Ik ben gisteren thuisgekomen met een schilderij dat ik tijdens een workshop had gemaakt en ik heb er al een plekje voor in gedachten. Nu alleen nog ophangen…
Vanmorgen staat er weer een bezoekregeling op de agenda. Met zekere regelmaat gaan we met onze pleegkinderen naar het kantoor van jeugdzorg. Daar ontmoeten de biologische ouders een uurtje hun kinderen. Ook wij als pleegouders zijn daar bij aanwezig. We gaan toch altijd met een stukje spanning naar zo’n bezoek toe: hoe zal het bezoek verlopen, hoe zullen de ouders reageren en welke reactie geven de kinderen?
Jeugd en opvoeding
Gemeente