Een kale Kerst

Een kale Kerst zonder fysieke kerkdiensten, zanguitvoeringen en concerten. Geen gezamenlijk zingen van het ‘Ere zij God’. Zelfs niet in de buitenlucht. De lofzang wordt alleen gaande gehouden door voorzangers en kinderen.

In alle Corona-ellende met verregaande beperkingen, voelen velen een hang naar cocoonen. Warmte, sfeer, gezelligheid. Als er buiten de deur weinig te beleven valt, proberen we er binnen maar iets van maken. Niet eerder nam de verkoop van Kerstartikelen zo vroeg al een hoge vlucht.

Met de dochters denk ik koortsachtig na hoe we op een verantwoorde en veilige manier met elkaar Kerstfeest kunnen vieren. Een vernuftig schema zorgt ervoor dat ieder familielid een plekje aan een tafel krijgt. Drie extra personen per gezin, dat moet lukken.

Voor de kinderen zetten we een tocht uit langs de verschillende huizen. Wij als opa en oma vormen het eindpunt van de route. Ik zie het al helemaal voor me: kannen met warme chocomel en een alternatief voor wie dat zoete goedje is ontgroeid. Een stapeltje boeken om uit te delen. Kleinkinderen rond de vuurschaal met hoog oplaaiende vlammen – luisterend naar het Kerstverhaal.

Samen komen we er wel uit. Denk ik. Totdat de ene streep na de andere door de rekening gaat. Oplopende besmettingscijfers krijgen een gezicht wanneer Covid-19 de familie aandoet. Isolatie, quarantaine, raambezoek worden werkelijkheid. Zelfs het snel geopperde idee de tafelschikking te herzien, sneuvelt voordat het goed en wel is uitgedacht.

Mijn moeder- en oma-hart moppert. Het wordt zo wel heel kaaltjes. Ineens is het er weer: de woordcombinatie ‘een kale kerst’. Wie moest dat zo nodig hoofdschuddend voorlezen? De vrouw die dacht dat ze zonder veel toeters en bellen op gepaste wijze Kerstfeest vierde met haar gezin. Gepast? Aangepast! Ook ik murmureer als de plannetjes in duigen vallen.

Mijn oog valt op het kaartje dat onze kleindochter (buiten) af kwam geven. Zij kleurde de ster en haar moeder schreef de tekst: ‘Ik ben het Licht der wereld’.

Hoe kan Kerst kaal zijn, als de Zon der gerechtigheid verschenen is! Als de Koning van het heelal Zijn luisterrijke plaats van licht en leven wilde verlaten. Om te schijnen over mensen die soms ongemerkt maar meestal bewust vastroesten in de duisternis van hun eigen gedachten, plannen en patronen. Over degenen die gevangenzitten in de schaduw van de dood. Om onze voeten te richten op het pad van de vrede. Op de smalle weg waarop Hij leert in vrede te leven met God, de naaste en de omstandigheden.

Mettie de Braal