Na een leuk bezoekje aan de slingerende apen van de Apenheul ploffen we neer in de auto, met drie uitgelaten aapjes op de achterbank. Een berichtje komt binnen van mijn collega: Of we even kunnen bellen voordat ik morgen start met werken. Dat klinkt serieus.

Het is tijd om naar bed te gaan. We lopen de trap op. Op de overloop hurk ik neer om Rosalie te helpen met uitkleden. Ineens rent ze op me af, omhelst me, nestelt zich op mijn schoot en zegt: ‘ik wilde dat ik in mama’s buik zat, dan was ik altijd heel dicht bij mama en papa.’

We bestempelen een minder fijne ervaring soms te makkelijk als traumatisch. Een echt trauma is niet zomaar een buts of een kras, maar een diepe wond. Een wond die ogenschijnlijk genezen is, maar in werkelijkheid alleen maar bedekt is met een dun vliesje. En daardoor op voor ons onverwachte momenten weer open springt.