Ken je het gevoel van aan de vloedlijn te staan? Blote tenen in het koele water. De warme zon op je hoofd. Het hete strand achter je. Golfjes die over je voeten heen rollen. Hier en daar een hard scherpe schelp of een stukje drijfhout. En, als je niet oppast, een kuil waardoor je je evenwicht verliest en… in het water plonst.

Het is stil na mijn vraag. Ik kijk naar het toetje van onze jongste zoon. Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Geen clowngedrag, geschreeuw of bravour nu.

Corona. In nauwelijks enkele maanden tijd is er niets wat nog buiten bereik van dit virus blijft: kerk en school, economie en gezondheidszorg, oud en jong, landbouw en defensie. Angst en twijfel tekenen de samenleving. Het is nood in de wereld. 'Nood leert bidden', zegt men. Maar om me heen zie ik iedereen druk met rekenen... Aantallen, procenten, kansen, berekeningen... Alle aandacht gaat naar de toekomst: 'Wanneer kan ik weer...?' Zoiets moet toch overgaan?