Zomaar een zaterdag in oktober. Kastanjes rapen en door een dik bladerdek banjeren; knisperende bladeren onder je voeten, de pittige herfstlucht in je neus. Even kind zijn met de kinderen. Hoe mooi kan een bos in de herfst zijn! Wat me opviel waren de grote hoeveelheden aan paddenstoelen. Mooie, lelijke, witte, bruine en -gelukkig!- ook een rood-met-witte-stippenpaddenstoel. Even weg van alle coronaperikelen, even genieten van een heerlijke herfstdag.

Het bleef tot het laatste moment spannend of het allemaal door kon gaan. Als er iets is waar onze leerlingen moeite mee hebben dan is het onzekerheid. Dagelijks vuurden de kinderen hun vragen af. "Gaan we nog op kamp, meester? Mag het van de GGD? Het zwembad is zeker gesloten? We gaan gewoon zoveel mogelijk dingen doen..."

Het is alweer enige tijd geleden dat ik in onze gemeente een preek las van wijlen ds. G. van Reenen. De boeiende behandeling van Jesaja 49 vers 2b vertrok bij de overtuiging dat Christus Zelf de zuivere pijl is, waarmee God het hart van verloren zondaren treft. Het was goed om te horen dat de preek tot zegen mocht zijn. Toch was er een zinnetje dat bij voorbereiding en voorlezen bleef haken, en waarvan ik me ook later nog afvroeg of dit nu een geheel juiste verwoording van de Bijbelse waarheid zou zijn. Dat was dit zinnetje: "De eis die God in de Persoon van de Vader stelde, is door God in de Persoon van de Zoon genoeg gedaan".