“Tadaaaa! Eet smakelijk!” Twee paar stralende ogen boven armen vol wortels met loof en al kijken me trots aan. De boeven vergeten gemakshalve hun blubberlaarzen uit te doen en banjeren de keuken in met hun oogst. “Mama zegt dat u dat wel lust.”

Maandagmorgen. Ik ben onderweg naar mijn werk en wil me bij laten praten over hetgeen er in de wereld gaande is. Bij het omdraaien van de radioknop val ik midden in een gesprek waarin stevige woorden gesproken worden. Al snel valt het woord homohaat; het is me dan ook al snel duidelijk: de Nashvilleverklaring wordt ‘besproken’.

Het voorjaar zit in de lucht. Maar het is nog koud. Ik bedenk dat het hoog tijd wordt voor een flinke opruiming in huis. Allereerst onze eigen kledingkast maar. Een uurtje later leg ik wat spullen in de kast van onze oudste dochter. Asjemenou! Wat een verzameling. Een vlugge blik achter wat andere deuren zegt me genoeg.