Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
De eerste normale dag na de feestdagen. Moment van bezinning. Ik kijk eens om me heen. Wasmanden vol was een rommelig vloeroppervlak appende puber tiener die foto’s bewerkt en stoeiende jongens. Ik bedenk dat ik nog diverse werkafspraken moet plannen, administratie te doen heb, deze column moet schrijven en een aantal uur wil studeren vandaag.
Mijn vingers aarzelen boven het toetsenbord. Brengt deze kop mensen niet op nare gedachten? Een column mag prikkelen, misschien juist in Adventstijd… De woorden blijven haken vanaf het moment dat ze uit een krantenartikel sprongen:
Sinds we puber- en tienermeiden in ons huis hebben, is ons leven vele malen levendiger en boeiender geworden.
Het bleef tot het laatste moment spannend of het allemaal door kon gaan. Als er iets is waar onze leerlingen moeite mee hebben dan is het onzekerheid. Dagelijks vuurden de kinderen hun vragen af. “Gaan we nog op kamp, meester? Mag het van de GGD? Het zwembad is zeker gesloten? We gaan gewoon zoveel mogelijk dingen doen…”
We hadden een gesprek over geloven en hoe hij de stem van de Heere weleens hoorde. Hij was open en eerlijk en bekende dat hij het lastig vond om er over te praten. Vooral in de kerk. “Ik ben bang dat ik de verkeerde woorden gebruik. Of dat ik niet de juiste dingen zeg. Alles wat ik zeg, word naar mijn gevoel direct beoordeeld en langs een meetlat gelegd.” Ik moest eraan denken toen ik pas een oud Joods verhaal las.
“Mam, wat moet ik doen? Ik verveel me…” Oh nee, niet weer die vraag! Ik zucht. Wat moet ik ermee? De stemming in huis wordt er niet beter op als ik elke dag meerdere keren deze vraag krijg.
Onze dochter van elf was in coronatijd rond koffietijd klaar met haar huiswerk. Ook de andere kinderen die op de basisschool zitten, waren om half twaalf toch zeker klaar. Nu heeft onze dochter tal van hobby’s en kan ze zichzelf goed bezighouden, maar ik merkte bij allemaal de behoefte aan interactie met andere mensen.
Het is stil na mijn vraag. Ik kijk naar het toetje van onze jongste zoon. Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Geen clowngedrag, geschreeuw of bravour nu.
Zodra de kleinkinderen niet meer naar school mogen, app ik: ‘Meiden, met elkaar zetten we de schouders onder het thuisonderwijs.’ Er komt weinig tot geen respons. Misschien kijken ze het nog even aan hoe zich dat ontwikkelt?
Ons huis is op dit moment omgetoverd in een omgeving zoals alleen kinderen dat kunnen organiseren: de kamer bezaaid met kapla, poppenspullen, strijkkralen en spelletjes. Een verdieping hoger baan ik me een weg door de lego, boekjes, zaklampen en nog een heleboel dingen zoals knikkers, stenen en knuffels. Boven zijn alle kamers volgebouwd met matrassen en luchtbedden. Op dit moment hebben we drie logees. Morgen komen er weer vijf anderen voor in de plaats.
Natuurbranden en een dreigende wereldbrand Dat is wat het nieuws aan het begin van een nieuw decennium domineert. Dit is geen veilige wereld. Dat is natuurlijk geen nieuws, maar op één of andere manier wanen we ons heel vaak veilig in de schijnveiligheid van onze eigen wereld.
Gemeente
Gemeente