Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Het valt me de laatste weken steeds op hoeveel moeders met een “dikke buik” ik bij het schoolhek zie staan. Ik gun het deze ouders van harte dat ze weer nieuw leven verwachten. En toch steekt het. Ik sta ook als moeder bij het hek, als pleegmoeder. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn voor twee lieve pleegkinderen! Maar ik sta daar nooit als zwangere vrouw. Ik ben moeder, maar toch…
Blij vertel ik aan vrienden dat mijn zusje samen met haar vriend een huis heeft gekocht. Wat zijn ze lang opzoek geweest en wat ben ik blij voor ze! Ik laat wat foto’s zien en vertel enthousiast dat ik uitkijk naar de bruiloft. Na mijn verhaal is het even stil…
Wanneer mensen met een homoseksuele geaardheid rein leven, kunnen zij een rijk en vruchtbaar leven leiden dat door het geloof in Jezus Christus aangenaam is voor God. Misschien goed om even over die stelling na te denken in het licht van de tijd en de praktijk in onze gemeenten en het pastoraat dat daarin plaatsheeft. Als we geloven dat dit wáár is, wat betekent dat dan voor de positie van gemeenteleden met een homoseksuele geaardheid? En wat betekent het voor de betrokkenheid van mensen die geen homoseksuele geaardheid hebben met hen?
Een oudere vrouw heeft ontzettend veel meegemaakt. Een gebroken huwelijk, een traumatische jeugd, kinderen die uit huis zijn geplaatst. Ze heeft talloze gesprekken gehad met hulpverleners, therapeuten en psychologen. De situatie is complex en lijkt muurvast te zitten. Wie is dader en wie is slachtoffer? Wat moet je als ambtsdrager nog toevoegen? Op welke manier moet je het gesprek aangaan? Hoe voorkom je dat je de zoveelste in de rij wordt?
Een koffer is best een persoonlijk item. Hij wordt meestal volgestopt met dingen die belangrijk voor je zijn. Dingen die je meeneemt op reis, naar een ver land of als je een gezellig weekendje weggaat. Voor mij heeft het woordje koffer een positieve lading. Toch is hier sinds 23 januari een verandering in gekomen. Het is toch een vervelender woord dan ik dacht. Als ik nu ’s avonds na een lange werkdag een bakje koffie wil drinken bij mijn ouders, dan pak ik geen handtas, maar mijn koffer. Ik stop hem vol met kleding, een boek voor mijn werk, een Bijbel, de oplader van mijn laptop, mijn toilettas, etc. Logeren op zichzelf is geen vervelende activiteit, maar ik vind de reden waarom ik moet logeren moeilijk. De avondklok is een maatregel die het stukje sociale activiteiten wat ik in mijn leven had, nog meer heeft afgenomen.
Het is kwart over vijf ’s middags als ik de straat van mijn oom en tante in rijd. Een klein toetertje en mijn neefje komt al aanrennen. Hij springt in de auto: “wat gaan we eten?” “Dat mag jij kiezen”, zeg ik. Hij kijkt me aan: “oei… dat vind ik juist zo moeilijk.” “Zullen we dan een paar dingen bedenken waar je uit kunt kiezen?” Ondertussen rijden we de straat uit. “Wat een geluk heb ik hé”, zegt hij en hij kijkt een beetje schuin mijn kant op. “Waarmee?”, vraag ik. “Dat jij zo dichtbij woont!” Ik glimlach. “En weet je? Ik heb ook zo’n geluk.” Hij lacht: “omdat ik dicht bij jou woon zeker?” Ja!
“Loop maar achter mij aan, dan zal ik je een plekje wijzen”. Ik loop achter de koster aan en kijk rond. Hier en daar zitten een aantal groepjes met mensen. Hij stopt een beetje halverwege de kerkzaal en wijst naar een rij en fluistert: “graag helemaal doorlopen naar het eind van de bank en drie stoelen aan beide kanten leeg laten”. Daar zit ik dan, op de bruiloft van mijn vriendin, in mijn eentje midden in de kerk. Ineens grijpt het mij aan, alleen zijn in corona-tijd is tóch echt anders dan daarvoor. Iedereen zit net te ver weg om een praatje mee te maken.
‘Ik ben écht blij dat u geen man heeft!’ Met haar armen om me heen geslagen, kijkt mijn nichtje me nog eens indringend aan. Dat verbaast me. Meestal spreekt een bruiloft, de mogelijkheid van bruidsmeisje zijn en ringen geven tot haar verbeelding.
Als kind en puber kon ik andere mensen en hun leefsituaties bewonderen. Een vriendinnetje had zo’n leuke tuin om in te spelen, klasgenoten hadden heel jonge ouders, medeleerlingen deden niets voor school en haalden toch hoge cijfers.
Als vrouwen een probleem hebben, willen ze dat hun man alleen maar luistert. En niet gelijk met allemaal oplossingen komt. Het gaat erom dat je je verhaal kwijt kunt, dat er iemand is die met je meeleeft en invoelt hoe lastig de situatie kan zijn.
Gemeente
Gemeente