Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Als kind en puber kon ik andere mensen en hun leefsituaties bewonderen. Een vriendinnetje had zo’n leuke tuin om in te spelen, klasgenoten hadden heel jonge ouders, medeleerlingen deden niets voor school en haalden toch hoge cijfers.
Het begon allemaal onschuldig, vertelt Femke me.
Een poosje geleden werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een harde les, maar een les die ik graag door wil geven. Het is een les voor elke leidinggevende, maar vooral voor elk gemeentelid.
“Mam, ik ben aan de beurt voor de ik-tafel!” Laurens komt helemaal enthousiast uit school. “De ik-tafel, wat is dat voor leuks?”, vraag ik. “Nou, daar mag je allemaal spullen van jezelf op zetten. Dus waar je graag mee speelt, van je papa en mama, gewoon alles van jezelf. En dan mag dat een poos op school blijven en dan ga ik er ook over vertellen. Dus ik ga auto’s meenemen, want daar houd ik van en de foto van de hele familie.” Zoonlief heeft al allerlei plannetjes bedacht. En al kletsend over de ik-tafel fietsen we naar huis.
Het is een woensdagmorgen in het begin van december. Met mijn tweejarige dochter in de wandelwagen, loop ik richting winkelstraat en markt. Er hangt een lichte vorst in de lucht, maar het mooie winterzonnetje lokt menigeen naar buiten. Ik ben in ieder geval zeker niet de enige die bedacht heeft nog even wat boodschappen te gaan halen. In de nauwe gangpaden van een bekende drogist lijkt het wel of alles schreeuwt om aandacht. Speelgoed staat metershoog opgestapeld. De geschenkverpakkingen grijnzen me in alle soorten en maten aan. Aanbiedingen links en rechts. In de gangpaden moet ik regelmatig uitwijken of de wandelwagen een ander plekje geven om andere kopers, kijkers en snuffelaars door te laten. Ik betrap me erop dat ik door de bomen het bos niet meer zie… Wat zocht ik hier ook alweer?
Soms krijg je de indruk dat er geen goed zicht is op het leven van jongeren. Menigmaal hoor je ambtsdragers zeggen: “Waar is de genade van de oude tijd gebleven?” Het komt mij vaak voor alsof er dan bedoeld wordt dat de Heere niet meer werkt. Meestal wijzen die ambtsdragers dan naar de jongeren. Laat ik dan ter bemoediging iets delen. Kort geleden kreeg ik van een jongere onderstaand bericht. Het was een fragment uit haar dagboekje. “U moet er maar niet teveel van denken hoor”, zo reageerde ze achteraf. Maar de teerheid in deze woorden spreekt vanzelf.
Geconcentreerd en serieus speelt onze oudste zoon zijn oefeningen voor hoornles. Sinds september volgt hij wekelijks lessen. Als moeder bemoedig ik hem: “Dit stukje ging al heel goed. En dat na 2 keer oefenen. Zullen we het nog eens doen en dan de hoge D erbij nemen?”
Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.
Als vrouwen een probleem hebben, willen ze dat hun man alleen maar luistert. En niet gelijk met allemaal oplossingen komt. Het gaat erom dat je je verhaal kwijt kunt, dat er iemand is die met je meeleeft en invoelt hoe lastig de situatie kan zijn.
Gek is dat eigenlijk. Ik heb altijd weinig tijd. Ik plan mijn agenda zo in, dat alle afspraken precies passen. En als iemand vraagt: “Joh, kan jij van de week afspreken”, dan luidt het antwoord: “Ik zal eens kijken of ik nog een gaatje in mijn agenda heb”. Herken je dat ook?
Gemeente