Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
We hadden een gesprek over geloven en hoe hij de stem van de Heere weleens hoorde. Hij was open en eerlijk en bekende dat hij het lastig vond om er over te praten. Vooral in de kerk. “Ik ben bang dat ik de verkeerde woorden gebruik. Of dat ik niet de juiste dingen zeg. Alles wat ik zeg, word naar mijn gevoel direct beoordeeld en langs een meetlat gelegd.” Ik moest eraan denken toen ik pas een oud Joods verhaal las.
“Loop maar achter mij aan, dan zal ik je een plekje wijzen”. Ik loop achter de koster aan en kijk rond. Hier en daar zitten een aantal groepjes met mensen. Hij stopt een beetje halverwege de kerkzaal en wijst naar een rij en fluistert: “graag helemaal doorlopen naar het eind van de bank en drie stoelen aan beide kanten leeg laten”. Daar zit ik dan, op de bruiloft van mijn vriendin, in mijn eentje midden in de kerk. Ineens grijpt het mij aan, alleen zijn in corona-tijd is tóch echt anders dan daarvoor. Iedereen zit net te ver weg om een praatje mee te maken.
Het wachten kan beginnen! We hebben de cursus voor aspirant-pleegouders afgerond. In het laatste gesprek kregen we te horen dat de pleegzorginstelling ons graag als pleegouders in hun bestand op willen nemen. Toen de vraag kwam per wanneer we open staan voor de plaatsing van een kindje, hebben we aangegeven dat we per direct ‘open’ staan. De pleegzorginstelling geeft aan dat het best wel eens een poosje kan duren voordat ze met een voorstel komen in verband met onze identiteit.
De lachende man in de rolstoel is onze zoon Peter (35). De lachende vrouw naast hem is Hanna. Over haar dadelijk meer.
“Mam, wat moet ik doen? Ik verveel me…” Oh nee, niet weer die vraag! Ik zucht. Wat moet ik ermee? De stemming in huis wordt er niet beter op als ik elke dag meerdere keren deze vraag krijg.
Onze dochter van elf was in coronatijd rond koffietijd klaar met haar huiswerk. Ook de andere kinderen die op de basisschool zitten, waren om half twaalf toch zeker klaar. Nu heeft onze dochter tal van hobby’s en kan ze zichzelf goed bezighouden, maar ik merkte bij allemaal de behoefte aan interactie met andere mensen.
De schooldag is nog jong. Zelfs de Bijbelles kan nog niet helemaal ten einde te zijn als de eerste bezoeker mijn kamer binnen stuift. Terwijl zijn begeleider haar visie op de zaak probeert over te dragen, benadrukt Willem het gebeuren volledig van zijn kant er dwars doorheen. Al mopperend laat hij zich neerploffen op de stoel die ik uitnodigend voor hem schuif. De ander sluit de deur achter zich en loopt terug naar de klas.
Eindelijk is het zo ver: de verjaardag van Rhodé. Rhodé is de oudste zus van onze pleegkinderen Laurens en Myrthe1. De pleegouders van Rhodé hebben gevraagd of wij met onze kinderen ook naar de verjaardag van Rhodé willen komen. Daar hebben onze kinderen wel zin in! Wij zijn benieuwd hoe alles zal verlopen, mede doordat de pleegouders van Rhodé een andere culturele achtergrond hebben.
Een gewone zaterdagmorgen. We komen allemaal net uit bed en nemen lekker de tijd om rustig op te starten. Als ik net uit de badkamer kom hoor ik een appje binnen komen. Ik pak mijn mobiel en kijk wie er op dit uur al een appje stuurt. Het is de oma van onze pleegkinderen. Zo af en toe hebben we contact met haar.
Het is stil na mijn vraag. Ik kijk naar het toetje van onze jongste zoon. Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Geen clowngedrag, geschreeuw of bravour nu.
Zodra de kleinkinderen niet meer naar school mogen, app ik: ‘Meiden, met elkaar zetten we de schouders onder het thuisonderwijs.’ Er komt weinig tot geen respons. Misschien kijken ze het nog even aan hoe zich dat ontwikkelt?
Gemeente
Gemeente