Categorie: Jeugd en opvoeding

Geconcentreerd en serieus speelt onze oudste zoon zijn oefeningen voor hoornles. Sinds september volgt hij wekelijks lessen. Als moeder bemoedig ik hem: “Dit stukje ging al heel goed. En dat na 2 keer oefenen. Zullen we het nog eens doen en dan de hoge D erbij nemen?”

Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.

Gek is dat eigenlijk. Ik heb altijd weinig tijd. Ik plan mijn agenda zo in, dat alle afspraken precies passen. En als iemand vraagt: “Joh, kan jij van de week afspreken”, dan luidt het antwoord: “Ik zal eens kijken of ik nog een gaatje in mijn agenda heb”. Herken je dat ook?

“O nee! Niet weer, hè?” roep ik uit. “Jan, het motorlampje brandt!” Alsof manlief dat niet meteen ziet… Op de achterbank is het meteen stil. Jan kijkt niet naar me, heeft alleen een ‘sssst…maak niet zoveel heisa’- uitdrukking op zijn gezicht en rijdt rustig verder. De kracht van de motor neemt af.

De regen striemt tegen de ramen. Buiten én binnen stormt het. Na 3 dagen binnen zitten zijn de kinderen het zat. Speelgoed vliegt door de lucht en een paar rake klappen vallen. Gepaard gaand met de nodige indianenkreten. Leve de herfstvakantie! Zie als moeder deze herfststorm maar eens te trotseren…