Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Natuurbranden en een dreigende wereldbrand Dat is wat het nieuws aan het begin van een nieuw decennium domineert. Dit is geen veilige wereld. Dat is natuurlijk geen nieuws, maar op één of andere manier wanen we ons heel vaak veilig in de schijnveiligheid van onze eigen wereld.
Het begon allemaal onschuldig, vertelt Femke me.
Een poosje geleden werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een harde les, maar een les die ik graag door wil geven. Het is een les voor elke leidinggevende, maar vooral voor elk gemeentelid.
“Mam, ik ben aan de beurt voor de ik-tafel!” Laurens komt helemaal enthousiast uit school. “De ik-tafel, wat is dat voor leuks?”, vraag ik. “Nou, daar mag je allemaal spullen van jezelf op zetten. Dus waar je graag mee speelt, van je papa en mama, gewoon alles van jezelf. En dan mag dat een poos op school blijven en dan ga ik er ook over vertellen. Dus ik ga auto’s meenemen, want daar houd ik van en de foto van de hele familie.” Zoonlief heeft al allerlei plannetjes bedacht. En al kletsend over de ik-tafel fietsen we naar huis.
Soms krijg je de indruk dat er geen goed zicht is op het leven van jongeren. Menigmaal hoor je ambtsdragers zeggen: “Waar is de genade van de oude tijd gebleven?” Het komt mij vaak voor alsof er dan bedoeld wordt dat de Heere niet meer werkt. Meestal wijzen die ambtsdragers dan naar de jongeren. Laat ik dan ter bemoediging iets delen. Kort geleden kreeg ik van een jongere onderstaand bericht. Het was een fragment uit haar dagboekje. “U moet er maar niet teveel van denken hoor”, zo reageerde ze achteraf. Maar de teerheid in deze woorden spreekt vanzelf.
Geconcentreerd en serieus speelt onze oudste zoon zijn oefeningen voor hoornles. Sinds september volgt hij wekelijks lessen. Als moeder bemoedig ik hem: “Dit stukje ging al heel goed. En dat na 2 keer oefenen. Zullen we het nog eens doen en dan de hoge D erbij nemen?”
Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.
Gek is dat eigenlijk. Ik heb altijd weinig tijd. Ik plan mijn agenda zo in, dat alle afspraken precies passen. En als iemand vraagt: “Joh, kan jij van de week afspreken”, dan luidt het antwoord: “Ik zal eens kijken of ik nog een gaatje in mijn agenda heb”. Herken je dat ook?
Vandaag is het feest. Onze pleegzoon is jarig. Wat heeft hij naar deze dag uitgezien. Gisteren maakten we samen een mooie taart. Vanmorgen vroeg stond hij al naast ons bed: “mam, ik ben jarig vandaag!” Hij geniet van alle dingen op deze dag: slingers, cadeautjes, taart en visite. Wat zijn we dankbaar dat we deze dag met hem mogen beleven. Onze gedachten gaan deze dag ook uit naar zijn biologische ouders.
Welkom bij onze derde blog. We willen graag nog iets delen over onze cursus die we gevolgd hebben bij ‘ geef me de vijf.’ Geef me de vijf is een unieke methodiek die antwoord gaf op onze vragen rondom autisme en ons echt verder heeft geholpen. Het is ontwikkeld door autisme-deskundige Colette de Bruin. Door haar ervaring als pleegouder en professional heeft zij alle facetten van autisme gezien. Haar aanpak heeft ze opgeschreven in een boek waar inmiddels bijna 100.000 exemplaren van zijn verkocht. Daarvoor verwijzen wij u naar de website www.geefmedevijf.nl
Gemeente
