Smartphone
Thema: autisme
Welkom bij onze vierde en tevens onze laatste blog over Tom.
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Welkom bij onze vierde en tevens onze laatste blog over Tom.
Ons huis is op dit moment omgetoverd in een omgeving zoals alleen kinderen dat kunnen organiseren: de kamer bezaaid met kapla, poppenspullen, strijkkralen en spelletjes. Een verdieping hoger baan ik me een weg door de lego, boekjes, zaklampen en nog een heleboel dingen zoals knikkers, stenen en knuffels. Boven zijn alle kamers volgebouwd met matrassen en luchtbedden. Op dit moment hebben we drie logees. Morgen komen er weer vijf anderen voor in de plaats.
Het neigt enigszins naar een haat – liefdeverhouding tussen CITO en mij. Meten is weten. Daar valt weinig tegen in te brengen. En je wilt toch dat een kind zich ontwikkelt. Dat je in ieder geval een groei ziet ten opzichte van zichzelf.
Natuurbranden en een dreigende wereldbrand Dat is wat het nieuws aan het begin van een nieuw decennium domineert. Dit is geen veilige wereld. Dat is natuurlijk geen nieuws, maar op één of andere manier wanen we ons heel vaak veilig in de schijnveiligheid van onze eigen wereld.
Het begon allemaal onschuldig, vertelt Femke me.
Een poosje geleden werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een harde les, maar een les die ik graag door wil geven. Het is een les voor elke leidinggevende, maar vooral voor elk gemeentelid.
“Mam, ik ben aan de beurt voor de ik-tafel!” Laurens komt helemaal enthousiast uit school. “De ik-tafel, wat is dat voor leuks?”, vraag ik. “Nou, daar mag je allemaal spullen van jezelf op zetten. Dus waar je graag mee speelt, van je papa en mama, gewoon alles van jezelf. En dan mag dat een poos op school blijven en dan ga ik er ook over vertellen. Dus ik ga auto’s meenemen, want daar houd ik van en de foto van de hele familie.” Zoonlief heeft al allerlei plannetjes bedacht. En al kletsend over de ik-tafel fietsen we naar huis.
Soms krijg je de indruk dat er geen goed zicht is op het leven van jongeren. Menigmaal hoor je ambtsdragers zeggen: “Waar is de genade van de oude tijd gebleven?” Het komt mij vaak voor alsof er dan bedoeld wordt dat de Heere niet meer werkt. Meestal wijzen die ambtsdragers dan naar de jongeren. Laat ik dan ter bemoediging iets delen. Kort geleden kreeg ik van een jongere onderstaand bericht. Het was een fragment uit haar dagboekje. “U moet er maar niet teveel van denken hoor”, zo reageerde ze achteraf. Maar de teerheid in deze woorden spreekt vanzelf.
Geconcentreerd en serieus speelt onze oudste zoon zijn oefeningen voor hoornles. Sinds september volgt hij wekelijks lessen. Als moeder bemoedig ik hem: “Dit stukje ging al heel goed. En dat na 2 keer oefenen. Zullen we het nog eens doen en dan de hoge D erbij nemen?”
Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.
Jeugd en opvoeding
Gemeente