Alleen in de kerk
“Loop maar achter mij aan, dan zal ik je een plekje wijzen”. Ik loop achter de koster aan en kijk rond. Hier en daar zitten een aantal groepjes met mensen. Hij stopt een beetje halverwege de kerkzaal en wijst naar een rij en fluistert: “graag helemaal doorlopen naar het eind van de bank en drie stoelen aan beide kanten leeg laten”. Daar zit ik dan, op de bruiloft van mijn vriendin, in mijn eentje midden in de kerk. Ineens grijpt het mij aan, alleen zijn in corona-tijd is tóch echt anders dan daarvoor. Iedereen zit net te ver weg om een praatje mee te maken.