Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Welkom bij onze tweede blog. De vorige keer zijn we gestopt bij de vraag: hoe kan je omgaan met autisme? Hoe houd je het leefbaar met elkaar in een gezin? Voor je gevoel is het soms meer overleven. ‘Een ontdekkingstocht’ noemden we het de vorige keer. En zo hebben we het ook ervaren. Op die tocht gingen we ontdekken dat structuur en duidelijkheid heel belangrijk zijn.
Gisteravond viel het me weer eens op. Een mannenensemble vulde met fors stemgeluid een oude kerk. Tijdens het eerste nummer dat gezongen werd, viel vooral hun volume op: prachtig! Bij het tweede nummer viel me vooral de gelijkenis met het eerste nummer op: gematigd tempo en weinig variatie in stemgebruik. Het derde nummer maakte het geheel saai. En ik was niet de enige… om me heen klonk enig geroezemoes. Telefoons kwamen uit de tassen.
Zoekend rijd ik door een klein dorpje in Zeeland. Ik ben op weg naar een gemeente voor een jeugdwerkoverleg. Ik kom bij de kerk aan. Motor uit, deur open… Ik groet een leidinggevende die ook net aankomt. Dan voel ik dat er iets mis is. Ik kijk naar mijn handen. Daar ligt mijn autosleutel… In twee stukken.
20% van de prostitueebezoekers noemt zichzelf christen, bleek enkele jaren geleden uit een onderzoek van CHAP, een organisatie die werkt onder bordeelbezoekers. En volgens een eerder onderzoek van Tot Heil des Volks heeft ruim 10% van de hoerenlopers een kerkelijke achtergrond.
Bij binnenkomst in de hal zie ik het al: afwisselend hangende schouders of heel druk praten en gebaren. ‘Succes juf’ denk ik dan. ‘Het kan weleens een pittig dagje worden met Marike.’ Tegen etenstijd komt de juf vragen of Marike bij mij mag eten. Boos stapt ze binnen, rukt de stoel bij de tafel vandaan en ploft neer.
Het is regenachtig en een beetje triest weer. De kinderen zijn vrij vanwege een studiedag. De eerste helft van de morgen hebben de kinderen zich prima vermaakt. Maar de jongens zijn nu duidelijk toe aan wat anders. “Mam, ik verveel me… Weet u nog iets leuks om te doen?”
Ik zie ze nog voor me: de gezichten van de kleuters tijdens de Bijbelvertelling. Aan hun gezicht kon je het verloop van het verhaal aflezen: bang, spannend, opgelucht, verbaasd. Tijdens de vertelling waren hun ogen op mij gericht, maar hun innerlijke oog zag iets anders.
Stilletjes luister ik naar het geëmotioneerde verhaal van de dame die tegenover me zit. Ze oogt radeloos. De vormen, gebruiken, taal en inhoud waar ze in onze gemeente tegenaan loopt, zijn zo anders dan in de Oud Gereformeerde Gemeente waar ze is opgevoed. Hoewel ze toch alweer vele jaren tot onze gemeente behoort, lijken de verwarring en de frustratie daarover niet minder te worden. Samen vormen ze voor haar een steeds groter wordend obstakel om onbevangen de prediking van het Woord te beluisteren.
In de komende blogs willen wij iets schrijven over onze zoon, die we in deze blogs Tom noemen. Onze Tom is een jongen met het syndroom van Down. Het is alweer enige tijd geleden dat Tom in ons gezin werd geboren. Kort na zijn geboorte werd ons door de kinderarts verteld dat hij het syndroom van Down had en latere onderzoeken hebben dat ook bevestigd. Iets wat voor ons heel onbekend was, kwam zo onverwachts ons eigen gezin binnen.
Het is 17.00 uur. Ik stap in de auto en rijd vanaf mijn werk naar huis. In theorie zou ik daar een uur over moeten doen, maar de praktijk is helaas anders. Iets wat ik trouwens vaker moet constateren, niet alleen als het gaat om reistijd, maar dat terzijde. Deze middag staat er veel file. Voor ik het weet sta ik echter thuis voor de deur en zie ik dat er ruim anderhalf uur verstreken.
Jeugd en opvoeding
Gemeente