Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
De schooldag is nog jong. Zelfs de Bijbelles kan nog niet helemaal ten einde te zijn als de eerste bezoeker mijn kamer binnen stuift. Terwijl zijn begeleider haar visie op de zaak probeert over te dragen, benadrukt Willem het gebeuren volledig van zijn kant er dwars doorheen. Al mopperend laat hij zich neerploffen op de stoel die ik uitnodigend voor hem schuif. De ander sluit de deur achter zich en loopt terug naar de klas.
Het is de week voor Pinksteren. Ongeveer gelijktijdig komen er twee berichten binnen: “Volgende week de blog voor de website aanleveren” en: “De dominee is ziek. Met Pinksteren leesdienst. Jij bent zondagmorgen aan de beurt.”
Elke dag komen er nieuwe cijfers binnen. De ene dag zijn de aantallen hoger dan de andere keer. Overal om je heen hoor je mensen die ziek zijn (geweest). Soms komt het heel dicht bij, bij anderen blijft het allemaal wat verder weg. Wie had ooit kunnen denken dat we midden in een crisis terecht zouden komen. Toen de verhalen uit China kwamen, was ik zelf nog best laconiek. Het was allemaal heel ver weg. En hier in Nederland was alles toch goed op orde? Toch langzaam maar zeker begon bij mij het besef te komen dat er toch wel iets aan de hand was. Ik weet nog goed dat ik begin maart in de supermarkt in de rij stond. Achter me begon ineens een man behoorlijk te hoesten en te snotteren. Onbewust deed ik een stapje opzij. En nu? We zitten midden in de uitbraak van de corona-pandemie. Als het een ‘gewoon’ griepje zou zijn, zou je zeggen: ‘Het heerst’.
Corona. In nauwelijks enkele maanden tijd is er niets wat nog buiten bereik van dit virus blijft: kerk en school, economie en gezondheidszorg, oud en jong, landbouw en defensie. Angst en twijfel tekenen de samenleving. Het is nood in de wereld. ‘Nood leert bidden’ , zegt men. Maar om me heen zie ik iedereen druk met rekenen… Aantallen, procenten, kansen, berekeningen… Alle aandacht gaat naar de toekomst: ‘Wanneer kan ik weer…?’ Zoiets moet toch overgaan?
De kinderen liggen op bed. Het is stil boven. Ik pak nog wat werk om te gaan doen.
Platliggend op een ziekenhuisbed in een eenpersoonskamertje vol toeters en bellen. Gisteren nog zelf het ziekenhuis ingelopen en nu haast niet meer mogen bewegen. Niet zelf naar de wc, niet zelf kunnen eten, niet zelf kunnen drinken… Afhankelijk van de zorg van anderen. Alleen met je eigen gedachten.
‘Ik ben écht blij dat u geen man heeft!’ Met haar armen om me heen geslagen, kijkt mijn nichtje me nog eens indringend aan. Dat verbaast me. Meestal spreekt een bruiloft, de mogelijkheid van bruidsmeisje zijn en ringen geven tot haar verbeelding.
Het neigt enigszins naar een haat – liefdeverhouding tussen CITO en mij. Meten is weten. Daar valt weinig tegen in te brengen. En je wilt toch dat een kind zich ontwikkelt. Dat je in ieder geval een groei ziet ten opzichte van zichzelf.
Een poosje geleden werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een harde les, maar een les die ik graag door wil geven. Het is een les voor elke leidinggevende, maar vooral voor elk gemeentelid.
Hij zag er als een berg tegenop. Ik voelde helemaal met hem mee. Onze kleinzoon is nog maar vijf. En ik was een jaar of acht toen ik me in de strijd moest werpen om een zwemdiploma te bemachtigen. En ik vond het vreselijk. Op dinsdagavond maakte ik veel stampij om de volgende dag maar alstublieft thuis te kunnen blijven.
Gemeente