Een betekenisvolle plaats
Thema: mensen met een beperking
De lachende man in de rolstoel is onze zoon Peter (35). De lachende vrouw naast hem is Hanna. Over haar dadelijk meer.
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
De lachende man in de rolstoel is onze zoon Peter (35). De lachende vrouw naast hem is Hanna. Over haar dadelijk meer.
“Mam, wat moet ik doen? Ik verveel me…” Oh nee, niet weer die vraag! Ik zucht. Wat moet ik ermee? De stemming in huis wordt er niet beter op als ik elke dag meerdere keren deze vraag krijg.
Onze dochter van elf was in coronatijd rond koffietijd klaar met haar huiswerk. Ook de andere kinderen die op de basisschool zitten, waren om half twaalf toch zeker klaar. Nu heeft onze dochter tal van hobby’s en kan ze zichzelf goed bezighouden, maar ik merkte bij allemaal de behoefte aan interactie met andere mensen.
De schooldag is nog jong. Zelfs de Bijbelles kan nog niet helemaal ten einde te zijn als de eerste bezoeker mijn kamer binnen stuift. Terwijl zijn begeleider haar visie op de zaak probeert over te dragen, benadrukt Willem het gebeuren volledig van zijn kant er dwars doorheen. Al mopperend laat hij zich neerploffen op de stoel die ik uitnodigend voor hem schuif. De ander sluit de deur achter zich en loopt terug naar de klas.
Eindelijk is het zo ver: de verjaardag van Rhodé. Rhodé is de oudste zus van onze pleegkinderen Laurens en Myrthe1. De pleegouders van Rhodé hebben gevraagd of wij met onze kinderen ook naar de verjaardag van Rhodé willen komen. Daar hebben onze kinderen wel zin in! Wij zijn benieuwd hoe alles zal verlopen, mede doordat de pleegouders van Rhodé een andere culturele achtergrond hebben.
Een gewone zaterdagmorgen. We komen allemaal net uit bed en nemen lekker de tijd om rustig op te starten. Als ik net uit de badkamer kom hoor ik een appje binnen komen. Ik pak mijn mobiel en kijk wie er op dit uur al een appje stuurt. Het is de oma van onze pleegkinderen. Zo af en toe hebben we contact met haar.
Het is stil na mijn vraag. Ik kijk naar het toetje van onze jongste zoon. Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Geen clowngedrag, geschreeuw of bravour nu.
Zodra de kleinkinderen niet meer naar school mogen, app ik: ‘Meiden, met elkaar zetten we de schouders onder het thuisonderwijs.’ Er komt weinig tot geen respons. Misschien kijken ze het nog even aan hoe zich dat ontwikkelt?
De kinderen liggen op bed. Het is stil boven. Ik pak nog wat werk om te gaan doen.
Welkom bij onze vierde en tevens onze laatste blog over Tom.
Ons huis is op dit moment omgetoverd in een omgeving zoals alleen kinderen dat kunnen organiseren: de kamer bezaaid met kapla, poppenspullen, strijkkralen en spelletjes. Een verdieping hoger baan ik me een weg door de lego, boekjes, zaklampen en nog een heleboel dingen zoals knikkers, stenen en knuffels. Boven zijn alle kamers volgebouwd met matrassen en luchtbedden. Op dit moment hebben we drie logees. Morgen komen er weer vijf anderen voor in de plaats.
Gemeente