Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Als er net een fietser voor je neus is aangereden en je belt de alarmlijn, dan is één van de eerste vragen die je te horen krijgt: “is de patiënt bij bewustzijn?” Een vraag van levensbelang. Het zegt iets over de ernst van het letsel. Als iemand buiten bewustzijn is, reageert hij niet meer op wat je vraagt, op wat hij voelt, op wat je zegt, omdat hij zich niet bewust is van je vragen en handelingen.
“Ik doe niet meer mee met dat stomme spel! Ze spelen allemaal vals, de stomme idioten!” Bam! Met een knal vliegt de deur dicht en stampt zoonlief de trap op. “Een leeuwreactie”, concludeert zijn zus. Flink wat heftigheid, dus dat is duidelijk.
“Weet u waar ik heel goed in ben?” Met een grote frons tussen zijn wenkbrauwen en fonkelende ogen kijkt hij me aan.
“Ja, we zijn allemaal zondig. Onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.” Tijdens menig pastoraal bezoek wordt dit instemmend beaamd. Maar dan stopt het vaak. Het is een algemene waarheid, die – naar je hoopt ogenschijnlijk – de spreker van deze woorden weinig doet. Wanneer je dan vervolgens vraagt: “Kunt u dan eens tien zonden van vandaag noemen?”, dan blijft het vaak beklemmend stil. Bespreken en beleven, mond en hart blijken vaak niet dezelfde taal te spreken.
Blij vertel ik aan vrienden dat mijn zusje samen met haar vriend een huis heeft gekocht. Wat zijn ze lang opzoek geweest en wat ben ik blij voor ze! Ik laat wat foto’s zien en vertel enthousiast dat ik uitkijk naar de bruiloft. Na mijn verhaal is het even stil…
Haar jas hield ze aan. Altijd, elke les, bijna geen leraar die het voor elkaar kreeg haar haar jas uit te laten doen. Hij zat als een beschermend laagje om haar heen. Wie haar er op aan sprak kreeg al snel in de gaten dat het daar niet over moest gaan. Het was geen manier om aandacht te trekken of te provoceren, deze jas was heel hard nodig om er te kunnen zijn. Als er een leraar was die even niet oplette dan legde ze haar hoofd op haar arm, heerlijk op die zachte jas. Ze was onopvallend aanwezig in de les. In de pauze was dat anders. Ze voerde het hoogste woord en bepaalde waar de meiden gingen zitten en of ze naar de supermarkt gingen. Over haarzelf ging het nooit. Kwamen de gesprekken iets te dichtbij, dan mepte ze verbaal om zich heen.
Het huis ruikt naar pannenkoeken, de afzuigkap loeit en ik ben druk bezig. Vanmiddag vieren we voor de vriendjes van Joris zijn verjaardag. Boven het geluid van de afzuigkap hoor ik ineens de telefoon gaan. Ik zie dat onze pleegzorgwerker belt. Zij belt meestal als er bijzonderheden zijn of als ik een vraag heb gesteld. Ik heb nu geen vragen gesteld, dus afwachten waarom ze belt.
Nog niet zo lang geleden zag je ‘m langs de snelweg: een felgele praatpaal. Het was een middel voor communicatie op de autoweg. Een hulpmiddel om in contact te komen met iemand die helpen kan.
‘Niets doen is ook iets doen’. Een tegeltjeswijsheid. We kregen het van een oudgast. Het staat bij de haard in de woonkamer van de Oase. Op een centrale plek, goed zichtbaar. Iedereen kan er zijn of haar winst mee doen. De Oase is een plek om op adem te komen. Dat kan alleen door te vertragen en tot stilstand te komen. Door te reflecteren op wat was, wat is en wat komt. Zo’n proces gedijt vooral bij rust en stilte, bij niksen.
Net als bij zoveel gezinnen, ligt ook bij ons een puzzel van 1000 stukjes op de tafel. De eerste puzzel was in drie dagen af. De huidige Ot en Sien puzzel doet er wat langer over. En toch had ik eigenlijk niet verwacht dat zo’n grote legpuzzel het goed zou doen in huize Den Breejen. Vooral niet vanwege de concentratiefactor die hier in huis niet in zo’n grote mate aanwezig is. Maar dat terzijde.
Jeugd en opvoeding
Gemeente