Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Een gewone zaterdagmorgen. We komen allemaal net uit bed en nemen lekker de tijd om rustig op te starten. Als ik net uit de badkamer kom hoor ik een appje binnen komen. Ik pak mijn mobiel en kijk wie er op dit uur al een appje stuurt. Het is de oma van onze pleegkinderen. Zo af en toe hebben we contact met haar.
Het is de week voor Pinksteren. Ongeveer gelijktijdig komen er twee berichten binnen: “Volgende week de blog voor de website aanleveren” en: “De dominee is ziek. Met Pinksteren leesdienst. Jij bent zondagmorgen aan de beurt.”
Elke dag komen er nieuwe cijfers binnen. De ene dag zijn de aantallen hoger dan de andere keer. Overal om je heen hoor je mensen die ziek zijn (geweest). Soms komt het heel dicht bij, bij anderen blijft het allemaal wat verder weg. Wie had ooit kunnen denken dat we midden in een crisis terecht zouden komen. Toen de verhalen uit China kwamen, was ik zelf nog best laconiek. Het was allemaal heel ver weg. En hier in Nederland was alles toch goed op orde? Toch langzaam maar zeker begon bij mij het besef te komen dat er toch wel iets aan de hand was. Ik weet nog goed dat ik begin maart in de supermarkt in de rij stond. Achter me begon ineens een man behoorlijk te hoesten en te snotteren. Onbewust deed ik een stapje opzij. En nu? We zitten midden in de uitbraak van de corona-pandemie. Als het een ‘gewoon’ griepje zou zijn, zou je zeggen: ‘Het heerst’.
Ken je het gevoel van aan de vloedlijn te staan? Blote tenen in het koele water. De warme zon op je hoofd. Het hete strand achter je. Golfjes die over je voeten heen rollen. Hier en daar een harde scherpe schelp of een stukje drijfhout. En, als je niet oppast, een kuil waardoor je je evenwicht verliest en… in het water plonst.
Het is stil na mijn vraag. Ik kijk naar het toetje van onze jongste zoon. Hij kijkt nadenkend voor zich uit. Geen clowngedrag, geschreeuw of bravour nu.
Corona. In nauwelijks enkele maanden tijd is er niets wat nog buiten bereik van dit virus blijft: kerk en school, economie en gezondheidszorg, oud en jong, landbouw en defensie. Angst en twijfel tekenen de samenleving. Het is nood in de wereld. ‘Nood leert bidden’ , zegt men. Maar om me heen zie ik iedereen druk met rekenen… Aantallen, procenten, kansen, berekeningen… Alle aandacht gaat naar de toekomst: ‘Wanneer kan ik weer…?’ Zoiets moet toch overgaan?
Zodra de kleinkinderen niet meer naar school mogen, app ik: ‘Meiden, met elkaar zetten we de schouders onder het thuisonderwijs.’ Er komt weinig tot geen respons. Misschien kijken ze het nog even aan hoe zich dat ontwikkelt?
“Kijk papa, wat zien die bomen er mooi uit!” Thom, mijn zoon van acht, wees mij op prachtige bloesems aan de bomen. “Waarom zitten er zulke mooie, witte blaadjes aan?”
De coronacrisis. Een virus wat zich verspreidt van China tot Amerika. Waar iedereen in zijn dagelijks leven mee geconfronteerd wordt, van jong tot oud. Waar niemand omheen kan. Het besef van deze realiteit dringt tot steeds meer mensen door. Eerst was het ‘een virus ergens in China’, inmiddels is het een virus in jouw huis of in dat van iemand om de hoek. Met ingrijpende gevolgen. Natuurlijk voor het werk, voor kinderen, voor ouders die ineens allerlei creatieve oplossingen moeten bedenken. Maar ook voor ons gevoel.
De kinderen liggen op bed. Het is stil boven. Ik pak nog wat werk om te gaan doen.
Jeugd en opvoeding
Gemeente