Bijeenkomsten ‘Singles in de kerk’
Eerstvolgende bijeenkomst is op 5 april 2025. Op 13 april 2024 dachten we na over ‘Zorgvuldig leven als single’. Aan de orde kwamen de volgende
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Eerstvolgende bijeenkomst is op 5 april 2025. Op 13 april 2024 dachten we na over ‘Zorgvuldig leven als single’. Aan de orde kwamen de volgende
De vakantie ligt weer op de loer. Heerlijk! De oplettende lezer weet dat ik vorig jaar van plan was om een activiteit alleen te gaan ondernemen. Voor dit jaar heb ik mij dat weer voorgenomen. Steeds meer ontdek ik dat je het ook alleen heel fijn kunt hebben. Neemt niet weg dat ik natuurlijk nog steeds graag omgeven ben door andere mensen. Trouwens… soms best een uitdaging om dat te benoemen.
De afgelopen jaren zijn veel van mijn vrienden getrouwd. Inmiddels trouwen de eerste nichtjes en neefjes en is zelfs mijn eigen zusje getrouwd.
Blij vertel ik aan vrienden dat mijn zusje samen met haar vriend een huis heeft gekocht. Wat zijn ze lang opzoek geweest en wat ben ik blij voor ze! Ik laat wat foto’s zien en vertel enthousiast dat ik uitkijk naar de bruiloft. Na mijn verhaal is het even stil…
Een koffer is best een persoonlijk item. Hij wordt meestal volgestopt met dingen die belangrijk voor je zijn. Dingen die je meeneemt op reis, naar een ver land of als je een gezellig weekendje weggaat. Voor mij heeft het woordje koffer een positieve lading. Toch is hier sinds 23 januari een verandering in gekomen. Het is toch een vervelender woord dan ik dacht. Als ik nu ’s avonds na een lange werkdag een bakje koffie wil drinken bij mijn ouders, dan pak ik geen handtas, maar mijn koffer. Ik stop hem vol met kleding, een boek voor mijn werk, een Bijbel, de oplader van mijn laptop, mijn toilettas, etc. Logeren op zichzelf is geen vervelende activiteit, maar ik vind de reden waarom ik moet logeren moeilijk. De avondklok is een maatregel die het stukje sociale activiteiten wat ik in mijn leven had, nog meer heeft afgenomen.
Het is kwart over vijf ’s middags als ik de straat van mijn oom en tante in rijd. Een klein toetertje en mijn neefje komt al aanrennen. Hij springt in de auto: “wat gaan we eten?” “Dat mag jij kiezen”, zeg ik. Hij kijkt me aan: “oei… dat vind ik juist zo moeilijk.” “Zullen we dan een paar dingen bedenken waar je uit kunt kiezen?” Ondertussen rijden we de straat uit. “Wat een geluk heb ik hé”, zegt hij en hij kijkt een beetje schuin mijn kant op. “Waarmee?”, vraag ik. “Dat jij zo dichtbij woont!” Ik glimlach. “En weet je? Ik heb ook zo’n geluk.” Hij lacht: “omdat ik dicht bij jou woon zeker?” Ja!
“Loop maar achter mij aan, dan zal ik je een plekje wijzen”. Ik loop achter de koster aan en kijk rond. Hier en daar zitten een aantal groepjes met mensen. Hij stopt een beetje halverwege de kerkzaal en wijst naar een rij en fluistert: “graag helemaal doorlopen naar het eind van de bank en drie stoelen aan beide kanten leeg laten”. Daar zit ik dan, op de bruiloft van mijn vriendin, in mijn eentje midden in de kerk. Ineens grijpt het mij aan, alleen zijn in corona-tijd is tóch echt anders dan daarvoor. Iedereen zit net te ver weg om een praatje mee te maken.
‘Ik ben écht blij dat u geen man heeft!’ Met haar armen om me heen geslagen, kijkt mijn nichtje me nog eens indringend aan. Dat verbaast me. Meestal spreekt een bruiloft, de mogelijkheid van bruidsmeisje zijn en ringen geven tot haar verbeelding.
Als kind en puber kon ik andere mensen en hun leefsituaties bewonderen. Een vriendinnetje had zo’n leuke tuin om in te spelen, klasgenoten hadden heel jonge ouders, medeleerlingen deden niets voor school en haalden toch hoge cijfers.