Verwend
Thema: Jongerenpastoraat
Menu
Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
De tranen liepen over onze wangen. Voor de laatste maal sloten we ons geliefde kleine huisje af. Mijn moeder en ik reden Haarlem uit en werden toepasselijk begeleid door het Haarlemse klokkengeluid van de Damiaatjes. Het geluid wat voor mij het ultieme Haarlemse gevoel teweeg bracht. De verhuizing naar Heemstede op mijn vijftiende was een grote stap. Hij ging gepaard met veel weerstand.
‘Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.’
De afgelopen jaren zijn veel van mijn vrienden getrouwd. Inmiddels trouwen de eerste nichtjes en neefjes en is zelfs mijn eigen zusje getrouwd.
Ken je dat gevoel dat je wel eens even weg zou willen vliegen? Weg van alle vragen, weg van alle stemmen om je heen, weg van al je verantwoordelijkheden. Vrij. Zo vrij als een vogel. Vrij om te doen en te laten wat je zelf op dat moment wil. Ik kom het in de spreekkamer regelmatig tegen, vaak voortkomend uit het gevoel het leven even niet meer aan te kunnen. En ik denk dat we het gevoel allemaal wel kennen: na een drukke werkdag, op momenten dat je zelf of je gezinsleden niet zo goed in hun vel zitten, op momenten dat er besluiten moeten worden genomen waar je niet goed raad mee weet. Behoefte aan rust. Aan even niks hoeven.
Op zich niets mis mee om even te verlangen naar rust, naar ruimte, naar vrijheid. Goed ook om op te merken en op onderzoek uit te gaan: waar komt die hang naar vrijheid eigenlijk vandaan?
Het valt me de laatste weken steeds op hoeveel moeders met een “dikke buik” ik bij het schoolhek zie staan. Ik gun het deze ouders van harte dat ze weer nieuw leven verwachten. En toch steekt het. Ik sta ook als moeder bij het hek, als pleegmoeder. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn voor twee lieve pleegkinderen! Maar ik sta daar nooit als zwangere vrouw. Ik ben moeder, maar toch…
“Ik doe niet meer mee met dat stomme spel! Ze spelen allemaal vals, de stomme idioten!” Bam! Met een knal vliegt de deur dicht en stampt zoonlief de trap op. “Een leeuwreactie”, concludeert zijn zus. Flink wat heftigheid, dus dat is duidelijk.
Blij vertel ik aan vrienden dat mijn zusje samen met haar vriend een huis heeft gekocht. Wat zijn ze lang opzoek geweest en wat ben ik blij voor ze! Ik laat wat foto’s zien en vertel enthousiast dat ik uitkijk naar de bruiloft. Na mijn verhaal is het even stil…
Haar jas hield ze aan. Altijd, elke les, bijna geen leraar die het voor elkaar kreeg haar haar jas uit te laten doen. Hij zat als een beschermend laagje om haar heen. Wie haar er op aan sprak kreeg al snel in de gaten dat het daar niet over moest gaan. Het was geen manier om aandacht te trekken of te provoceren, deze jas was heel hard nodig om er te kunnen zijn. Als er een leraar was die even niet oplette dan legde ze haar hoofd op haar arm, heerlijk op die zachte jas. Ze was onopvallend aanwezig in de les. In de pauze was dat anders. Ze voerde het hoogste woord en bepaalde waar de meiden gingen zitten en of ze naar de supermarkt gingen. Over haarzelf ging het nooit. Kwamen de gesprekken iets te dichtbij, dan mepte ze verbaal om zich heen.
Net als bij zoveel gezinnen, ligt ook bij ons een puzzel van 1000 stukjes op de tafel. De eerste puzzel was in drie dagen af. De huidige Ot en Sien puzzel doet er wat langer over. En toch had ik eigenlijk niet verwacht dat zo’n grote legpuzzel het goed zou doen in huize Den Breejen. Vooral niet vanwege de concentratiefactor die hier in huis niet in zo’n grote mate aanwezig is. Maar dat terzijde.
Gemeente
Gemeente