Persoonlijk
Weer terug in de buitenlucht werp ik een blik in de oliebollenkraam; helaas, nog niet zoveel verse voorraad op de plank. De sinterklaasversjes schallen me links en rechts tegemoet. Af en toe groet ik een bekende. Af en toe vraag ik me af waarom iemand zo’n haast heeft of zo graag wil voordringen in de rij. Ach, het zal de decemberstress wel zijn…
Eerst sinterklaas en dan kerst. Dan ook nog eens oud en nieuw. Een kerstvakantie vol met feestdagen. De winkels springen er gretig op in. De crisis is weer op z’n retour. Ik ben altijd weer blij als ik me bedenk dat we geen sint op bezoek krijgen en ook geen pakjesavond vieren. Dat scheelt veel werk en veel stress. Geen surprises moeten maken, geen inkopen moeten doen, geen schoentjes moeten zetten, geen kou lijden bij de intocht. Wij zijn met z’n allen al hyper genoeg, zonder dat we aan pakjesavond doen. En we hebben (en krijgen) ook geen kerstboom; gelukkig maar! Ik geloof dat het wel even zou duren voordat ik tevreden over de versiering (van dit jaar) zou zijn.
En toch… gaat de onrust mij ook niet voorbij. Tussen zoveel nieuwe spullen in de winkels zullen vast wel leuke dingen liggen. De reclamefolders moeten daarom goed in de gaten gehouden worden. En die lekkere dingen die lust ik ook wel, dus ik moet ook nog even langs de bakker. En nu er allemaal zulke leuke dingen voor binnen in de tuincentra staan, wil ik daar ook nog wel even langs. Want ja, met die donkere dagen buiten, moet het binnen toch wel gezellig zijn. En, met al die feestdagen voor ons en Black Friday achter ons, moeten we eigenlijk ook nog wel naar de kledingwinkel… Naast al die commerciële prikkels, moet er overigens nog veel meer deze maand: kinderkerstfeest van school, kinderkerstfeest van de kerk, vergaderingen voordat het jaar om is, langslapende activiteiten afronden, een verkoping organiseren voor een goed doel, uitvoeringen met koor; teveel om op te noemen. O ja, en dan moeten we ook nog op familiebezoek tussen een flink aantal kerkdiensten door… Ook in de spreekkamer worden momenteel veel gesprekken gevoerd. Al dan niet over het moeten van deze dagen. Iedereen staat op scherp: het moet gezellig zijn, het moet perfect zijn, het moet minimaal net zo zijn als bij die ander. De sfeer wordt er lang niet altijd beter van. En daarmee nemen de klachten zeker ook niet af.
Waarom maakt iedereen zich eigenlijk zo druk? Waarom maak ik me eigenlijk zo druk? Het jaar heeft bijna 365 dagen gehad en dat zijn er toch heel wat meer dan die laatste 31 van december. En we gaan er van uit dat er na die 31 dagen nog meer dagen zullen volgen. Of niet? Is dit nu de welvaart van deze tijd? Meetbaar aan overvloed, maar ook aan heel veel moeten. In de spreekkamer, maar ook persoonlijk probeer ik dat woord moeten nogal eens om te zetten in mogen. Het valt niet altijd mee, maar toch… Als het lukt, geeft het zoveel ruimte! Maar ook zoveel kansen. Want als ik nu eens terugkijk naar vandaag, waar heb ik de meeste energie uitgehaald? Was dat uit alles wat moest, uit alles wat gekocht is? Nee, het was uit de paar woorden die ik wisselde met een onbekende, een uitspraak van mijn dochtertje, een glimlach van een bekende. Uit dingen die niet moesten, maar die mochten. Die vrijwillig, zonder dwang, maar recht uit het hart gebeurden. Dat is wat mij betreft welvaart.
Dan kunnen we Kerst en Oud- en Nieuw rustig te gemoed zien. Dan is er plaats voor ontmoeten. Dan hebben we rust om te luisteren naar de boodschap van Kerst: Gods Zoon die naar de aarde moest komen, om zondaren zalig te maken. Als dat geen Kerstgedachte is…
Suzanne den Breejen
psycholoog
