Persoonlijk
We leven in een welvaartslandje en dat is zelfs in het ziekenhuis te merken. Er wordt af en aan gelopen door patiënten: iedereen heeft recht op zorg en de zorg is onder handbereik. De duurste medicijnen zijn beschikbaar, evenals elektrische anti-doorligbedden, extra tussendoortjes om aan te sterken en bekwaam personeel. Kom daar in Afrika maar eens om. Als we ziek zijn, gaan we er stiekem wel vanuit dat de artsen wel iets weten waardoor we kunnen genezen. Dus gaan we naar de dokter en vertellen we hem het liefst zelf wat hij voor moet schrijven.
Liggend op zo’n ziekenhuisbed, kom je er alleen achter dat het allemaal zo simpel toch niet is. Het rotsvaste vertrouwen in de wetenschap wankelt. Angst, pijn, verdriet zijn voelbaar. Niet alles blijkt maakbaar te zijn; controleverlies blijkt ineens iets te zijn wat we niet in de hand kunnen houden. Iets waar we niet mee hebben leren omgaan. Iets waar we niet op berekend zijn. En dan?
Momenteel is de wereld in rep en roer. Een virus brengt handen, tongen, beurzen en winkels in beweging. Een virus, zo klein dat het voor het oog niet zichtbaar is, zet een wereld waarin alles mogelijk lijkt te zijn, op z’n kop. Het virus is het gesprek van de dag: er zijn mensen die vrezen voor hun leven. Er zijn mensen die er laconiek over doen. Er zijn de meer bedachtzamen, die de argumenten wegen en checken op waarheid. Er zijn sensatiezoekers, die ieder nieuw ‘slachtoffer’ van de daken schreeuwen. Er zijn ook mensen die er alles aan doen om voorbereid te zijn als de epidemie in hun omgeving komt: hun kasten puilen uit en de mondkapjes en de handgels staan klaar. Zoveel hoofden zoveel manieren om om te gaan met dit virus… Maar alles met als doel dat we het in ons hoofd weer beheersbaar maken: dat we het virus letterlijk en figuurlijk klein krijgen.
Onbeheersbaarheid en angst liggen in elkaars verlengde. Angst is een universele emotie en kennen we allemaal, maar we voelen ons er niet fijn bij. Angsten die soms zo heftig zijn, dat het niet meer mogelijk is om te functioneren. Angsten hebben aan de andere kant echter ook een functie: ze houden ons alert. Ze bereiden ons voor op een gevecht of een vlucht. Ze leren ons oude patronen los te laten om betere op te zoeken. En daarmee heeft dat virus misschien toch wel iets goeds in zich. Want zijn we in ons welvaartslandje niet veel teveel bezig met het hier en nu? Gaan we als christenen daar niet veel te ver in mee? Moeten we niet weer terug naar Gods Woord waarin staat dat we niet op mensen vertrouwen? Moeten we onszelf niet veel meer voor ogen houden, dat we geen rechten op deze aarde hebben, dus dat alles wat we wél aan gezondheid hebben ontvangen onverdiend is?
Terug naar dat kamertje in het ziekenhuis. Een goede (maar ook een harde!) leerschool om te leren loslaten. Om te leren dat je, ondanks de medicijnen, de infusen en de goede zorg, geen rechten hebt op gezondheid. Om te leren dat je niet onmisbaar bent. Om te leren dat er altijd nog Eén is die boven de medici en boven de middelen staat. Om te leren vertrouwen op de Grote Medicijnmeester, die ziekte én medicijnen kan gebruiken tot Zijn eer.
We moeten doen wat we kunnen, we mogen de middelen zeker gebruiken, maar altijd in vertrouwen. Vertrouwen op Hem die overal boven staat, vanuit de wetenschap:
Laat Hem besturen, waken
’t Is wijsheid wat Hij doet!
Dan wordt loslaten ánders vasthouden. Zelfs bij een virus dat zoveel tongen beroerd. Dan kan dat virus zelfs opwekken tot een loflied.
Suzanne den Breejen
Psycholoog
