Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Vandaag ontmoet ik Leah. Leah heeft in april jl. haar vader op 72-jarige leeftijd verloren. Haar vader was al langere tijd ziek. Hij had allerlei lichamelijke klachten, waaronder hartklachten. Ook was er vorig jaar kanker bij hem ontdekt. Voor Leah was het een wonder dat haar vader nog leefde. Toen hij echter de laatste twee weken van zijn leven sterk aftakelde en palliatief kwam te liggen, kwam het toch nog onverwachts.
Ken je het gevoel van aan de vloedlijn te staan? Blote tenen in het koele water. De warme zon op je hoofd. Het hete strand achter je. Golfjes die over je voeten heen rollen. Hier en daar een harde scherpe schelp of een stukje drijfhout. En, als je niet oppast, een kuil waardoor je je evenwicht verliest en… in het water plonst.
De coronacrisis. Een virus wat zich verspreidt van China tot Amerika. Waar iedereen in zijn dagelijks leven mee geconfronteerd wordt, van jong tot oud. Waar niemand omheen kan. Het besef van deze realiteit dringt tot steeds meer mensen door. Eerst was het ‘een virus ergens in China’, inmiddels is het een virus in jouw huis of in dat van iemand om de hoek. Met ingrijpende gevolgen. Natuurlijk voor het werk, voor kinderen, voor ouders die ineens allerlei creatieve oplossingen moeten bedenken. Maar ook voor ons gevoel.
Platliggend op een ziekenhuisbed in een eenpersoonskamertje vol toeters en bellen. Gisteren nog zelf het ziekenhuis ingelopen en nu haast niet meer mogen bewegen. Niet zelf naar de wc, niet zelf kunnen eten, niet zelf kunnen drinken… Afhankelijk van de zorg van anderen. Alleen met je eigen gedachten.
Het begon allemaal onschuldig, vertelt Femke me.
Het is een woensdagmorgen in het begin van december. Met mijn tweejarige dochter in de wandelwagen, loop ik richting winkelstraat en markt. Er hangt een lichte vorst in de lucht, maar het mooie winterzonnetje lokt menigeen naar buiten. Ik ben in ieder geval zeker niet de enige die bedacht heeft nog even wat boodschappen te gaan halen. In de nauwe gangpaden van een bekende drogist lijkt het wel of alles schreeuwt om aandacht. Speelgoed staat metershoog opgestapeld. De geschenkverpakkingen grijnzen me in alle soorten en maten aan. Aanbiedingen links en rechts. In de gangpaden moet ik regelmatig uitwijken of de wandelwagen een ander plekje geven om andere kopers, kijkers en snuffelaars door te laten. Ik betrap me erop dat ik door de bomen het bos niet meer zie… Wat zocht ik hier ook alweer?
Hij zit tegenover me. Een 29-jarige jongeman uit Somalië. Donkere huidskleur, baardje, een pet op zijn hoofd. Zijn jas houdt hij tijdens de gesprekken aan. Eronder draagt hij een blauwe trui en – zoals altijd- zijn joggingsbroek. Hij kijkt me aan met zijn diepbruine, indringende, maar ook vriendelijke ogen.
Het is (bijna) vakantietijd. Dromen over zon, zee en strand. Dromen over mooie wandelingen. Dromen over een flinke mountainbiketocht. Of dromen over dat leuke plekje op de camping. Herkenbaar?
Gisteravond viel het me weer eens op. Een mannenensemble vulde met fors stemgeluid een oude kerk. Tijdens het eerste nummer dat gezongen werd, viel vooral hun volume op: prachtig! Bij het tweede nummer viel me vooral de gelijkenis met het eerste nummer op: gematigd tempo en weinig variatie in stemgebruik. Het derde nummer maakte het geheel saai. En ik was niet de enige… om me heen klonk enig geroezemoes. Telefoons kwamen uit de tassen.
Het is 17.00 uur. Ik stap in de auto en rijd vanaf mijn werk naar huis. In theorie zou ik daar een uur over moeten doen, maar de praktijk is helaas anders. Iets wat ik trouwens vaker moet constateren, niet alleen als het gaat om reistijd, maar dat terzijde. Deze middag staat er veel file. Voor ik het weet sta ik echter thuis voor de deur en zie ik dat er ruim anderhalf uur verstreken.
Gemeente
Gemeente