Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
Als er net een fietser voor je neus is aangereden en je belt de alarmlijn, dan is één van de eerste vragen die je te horen krijgt: “is de patiënt bij bewustzijn?” Een vraag van levensbelang. Het zegt iets over de ernst van het letsel. Als iemand buiten bewustzijn is, reageert hij niet meer op wat je vraagt, op wat hij voelt, op wat je zegt, omdat hij zich niet bewust is van je vragen en handelingen.
Haar jas hield ze aan. Altijd, elke les, bijna geen leraar die het voor elkaar kreeg haar haar jas uit te laten doen. Hij zat als een beschermend laagje om haar heen. Wie haar er op aan sprak kreeg al snel in de gaten dat het daar niet over moest gaan. Het was geen manier om aandacht te trekken of te provoceren, deze jas was heel hard nodig om er te kunnen zijn. Als er een leraar was die even niet oplette dan legde ze haar hoofd op haar arm, heerlijk op die zachte jas. Ze was onopvallend aanwezig in de les. In de pauze was dat anders. Ze voerde het hoogste woord en bepaalde waar de meiden gingen zitten en of ze naar de supermarkt gingen. Over haarzelf ging het nooit. Kwamen de gesprekken iets te dichtbij, dan mepte ze verbaal om zich heen.
Nog niet zo lang geleden zag je ‘m langs de snelweg: een felgele praatpaal. Het was een middel voor communicatie op de autoweg. Een hulpmiddel om in contact te komen met iemand die helpen kan.
‘Niets doen is ook iets doen’. Een tegeltjeswijsheid. We kregen het van een oudgast. Het staat bij de haard in de woonkamer van de Oase. Op een centrale plek, goed zichtbaar. Iedereen kan er zijn of haar winst mee doen. De Oase is een plek om op adem te komen. Dat kan alleen door te vertragen en tot stilstand te komen. Door te reflecteren op wat was, wat is en wat komt. Zo’n proces gedijt vooral bij rust en stilte, bij niksen.
Net als bij zoveel gezinnen, ligt ook bij ons een puzzel van 1000 stukjes op de tafel. De eerste puzzel was in drie dagen af. De huidige Ot en Sien puzzel doet er wat langer over. En toch had ik eigenlijk niet verwacht dat zo’n grote legpuzzel het goed zou doen in huize Den Breejen. Vooral niet vanwege de concentratiefactor die hier in huis niet in zo’n grote mate aanwezig is. Maar dat terzijde.
‘My house was clean last week. Sorry you missed it’. Zo luidt de tekst op het kaartje in mijn kast, visite verwelkomend. Kon ik het maar. Visite ontvangen in een huis wat niet nog even is schoongemaakt. Gelukkig stelde het RD magazine, met als hoofdthema ‘De schoonmaak’, mij onlangs gerust. Het zit nou eenmaal in onze Nederlandse genen om schoon te maken. Dat klinkt als een mooi excuus voor mijn schoonmaakneigingen. Toch denk ik zelf dat sociale factoren meer meespelen dan wij Nederlanders misschien willen toegeven.
In de stilte van de woonkamer wordt een nieuwe blog geboren. Eé n van de weinig rustige momenten in huis. De rest van het gezin zit te lezen. Buiten is het grijs. Binnen voelt het grijs. Het zijn de donkere dagen rond kerst. Kerstvakantie anno 2020. Dit jaar geen volle agenda, geen drukke winkelstraten, geen kerstconcerten (en ja, ik mis ze), geen druk programma om familie en vrienden te bezoeken, geen laatste loodjes voor een overvolle eindejaarsverkoping, maar stilte. Soms oorverdovend. Zelfs de natuur lijkt zich deze dagen verstild te hebben. De eendjes dobberden vanmorgen in een stil park. Het enige geluid kwam van mijn eigen dochter die achterop de fiets zat. De bomen staken kil en grillig af tegen de lucht, terwijl de donker nog niet eens geweken was.
Met verschillende gevoelens kijk ik rond in de trainingszaal. De zaal die we zo coronaproof mogelijk hebben getracht in te richten voor de nodige afstand. Toch zal die afstand in deze groep van deelnemers als minder ver en vervelend ervaren worden, dan wanneer je zo bij elkaar zou zitten met je familie of vrienden. Want hier voelt het straks alsof mensen toch nog heel dichtbij komen.
Zomaar een zaterdag in oktober. Kastanjes rapen en door een dik bladerdek banjeren knisperende bladeren onder je voeten, de pittige herfstlucht in je neus. Even kind zijn met de kinderen. Hoe mooi kan een bos in de herfst zijn! Wat me opviel waren de grote hoeveelheden aan paddenstoelen. Mooie, lelijke, witte, bruine en -gelukkig!- ook een rood-met-witte-stippenpaddenstoel. Even weg van alle coronaperikelen, even genieten van een heerlijke herfstdag.
Waar denkt u aan als het woord vakantie wordt genoemd? Aan een lange to-do lijst met klussen waar u de rest van het jaar niet aan toekomt? Aan een prachtige bergwandeling? Een volgestouwde auto? Of aan lange, lege dagen? Hoe het ook is, de vakantie is gestart en we moeten er doorheen.
Gemeente
Gemeente