Categorie: Gemeente

In 1566 schilderde Pieter Brueghel de Oude bovenstaand schilderij. Een witte kerst. Jozef en Maria (rechts vooraan, op en voor het ezeltje) komen aan in een Vlaams-achtig Bethlehem. Daarmee trekt het schilderij het unieke gebeuren uit de volheid van de tijd naar onze werkelijkheid hier en nu. Natuurlijk leven we niet meer in het jaar van de beeldenstorm, maar wel realiseren we ons ineens dat Bethlehem een heel gewoon stadje was, met gewone mensen en hun alledaagse dingen.

Regelmatig merk ik het. Ik ben op zoek naar een ‘goed verhaal’. Een ‘goed verhaal’ om aan anderen uit te leggen waarom het goed is wat je vindt, doet of denkt. Een ” ‘goed verhaal’, waarbij iedereen instemmend knikt en denkt: “Je hebt groot gelijk” .

“Onoverwinnelijk…! Onoverkomelijk…!” Voor de Israëlieten was het overduidelijk: Kanaän binnentrekken was onmogelijk. Na het horen van het verslag van de verspieders klonk er die nacht een ononderbroken jammerklacht.

Het kwam overwaaien uit Engeland: de kerkproeverij. Het concept is heel simpel. Kerkgangers nemen hun familieleden, vrienden en buren mee naar een kerkdienst, om ze op die manier te laten ‘proeven’ hoe het in de kerk is. In Engeland houdt de Anglicaanse kerk al sinds 2004 ‘kerkproeverijen’, die daar ‘Back to Church Sundays’ heten.

Het is de week voor Pinksteren. Ongeveer gelijktijdig komen er twee berichten binnen: “Volgende week de blog voor de website aanleveren” en: “De dominee is ziek. Met Pinksteren leesdienst. Jij bent zondagmorgen aan de beurt.”

Elke dag komen er nieuwe cijfers binnen. De ene dag zijn de aantallen hoger dan de andere keer. Overal om je heen hoor je mensen die ziek zijn (geweest). Soms komt het heel dicht bij, bij anderen blijft het allemaal wat verder weg. Wie had ooit kunnen denken dat we midden in een crisis terecht zouden komen. Toen de verhalen uit China kwamen, was ik zelf nog best laconiek. Het was allemaal heel ver weg. En hier in Nederland was alles toch goed op orde? Toch langzaam maar zeker begon bij mij het besef te komen dat er toch wel iets aan de hand was. Ik weet nog goed dat ik begin maart in de supermarkt in de rij stond. Achter me begon ineens een man behoorlijk te hoesten en te snotteren. Onbewust deed ik een stapje opzij. En nu? We zitten midden in de uitbraak van de corona-pandemie. Als het een ‘gewoon’ griepje zou zijn, zou je zeggen: ‘Het heerst’.

Corona. In nauwelijks enkele maanden tijd is er niets wat nog buiten bereik van dit virus blijft: kerk en school, economie en gezondheidszorg, oud en jong, landbouw en defensie. Angst en twijfel tekenen de samenleving. Het is nood in de wereld. ‘Nood leert bidden’ , zegt men. Maar om me heen zie ik iedereen druk met rekenen… Aantallen, procenten, kansen, berekeningen… Alle aandacht gaat naar de toekomst: ‘Wanneer kan ik weer…?’ Zoiets moet toch overgaan?

“Kijk papa, wat zien die bomen er mooi uit!” Thom, mijn zoon van acht, wees mij op prachtige bloesems aan de bomen. “Waarom zitten er zulke mooie, witte blaadjes aan?”

Het is Christus Zelf, Die het herdersambt op de schouders van Petrus legt. Na een drievoudige verloochening is hij door Christus met een drievoudige roeping geroepen om de lammeren en schapen te hoeden en te weiden (Johannes 21). Christus spreekt over Mijn lammeren en Mijn schapen. De kudde is eigendom van de overste Herder (1 Petrus 5:4). De herders staan in dienst van de goede en overste Herder. Christus Zelf roept herders tot het herdersambt (predikant en ouderling). Als de goede Herder – de ‘Pastor bonus’ – geeft Hij het voorbeeld van pastoraat. Pastoraat zou je kunnen vertalen als ‘herderlijke zorg’. Ieder die tot pastoraat geroepen wordt, mag in de sporen van de goede Herder gaan.