Thema: mensen met een beperking

“Zie je wel: hij kijkt me echt aan!” Of: “Weet je wel zéker dat hij blind is?” Hoe vaak we dat niet gehoord hebben…

Na een leuk bezoekje aan de slingerende apen van de Apenheul ploffen we neer in de auto, met drie uitgelaten aapjes op de achterbank. Een berichtje komt binnen van mijn collega: Of we even kunnen bellen voordat ik morgen start met werken. Dat klinkt serieus.

Het is tijd om naar bed te gaan. We lopen de trap op. Op de overloop hurk ik neer om Rosalie te helpen met uitkleden. Ineens rent ze op me af, omhelst me, nestelt zich op mijn schoot en zegt: ‘ik wilde dat ik in mama’s buik zat, dan was ik altijd heel dicht bij mama en papa.’

We bestempelen een minder fijne ervaring soms te makkelijk als traumatisch. Een echt trauma is niet zomaar een buts of een kras, maar een diepe wond. Een wond die ogenschijnlijk genezen is, maar in werkelijkheid alleen maar bedekt is met een dun vliesje. En daardoor op voor ons onverwachte momenten weer open springt.

We schuiven autootje voor autootje op. Voor ons ook een volle auto, die ons gelukkig de ruimte geeft om in te voegen als we even later bijna de verkeerde afslag nemen. Aan weerszijde de grauwe gebouwen en rookpluimen van allerhande bedrijven. Ik rij met een groep tieners onder de rook van Rotterdam.

Dat de drukte na de zomer weer van start is valt te merken. Zo wordt er weer flink gepuzzeld met de agenda’s. Dat valt niet mee in een jong, druk gezin, waarnaast je beide ook nevenactiviteiten hebt. Het houden van overzicht door alles uit te schrijven op de kalender en to-do lijstjes zorgt voor meer rust. Zowel in huis als in het hoofd. Het wegstrepen van wat gedaan is geeft een goed gevoel. Heerlijk om zo voor korte tijd te denken dat je “alle ballen hoog aan het houden” bent.