Een maand of drie geleden heb ik ‘ja’ gezegd op de vraag of ik blogger wilde worden. En nu is het ineens zover. Trouwens, de pinksterpreek heeft nu voorrang.
Bij de eerste dienst op Pinksteren kijk je naar de eerste verzen van Handelingen 1. Het flitst door mijn hoofd dat ik daarover een preek voor het grijpen heb van de dominee-van-mijn-jeugd. Die is origineel en onderwijzend en Christocentrisch. We zijn inmiddels twee generaties verder, bijna niemand zal zich de preek nog herinneren. Die ga ik lezen! Het boekje* is snel gevonden.
Het zal wel vreemd zijn: lezen in een lege kerk… Dat komt extra bij me binnen als ik de tekst lees: “…waren zij allen eendrachtelijk bijeen”. Zij waren bijéén… en wij zijn verspreid over vierhonderd huiskamers. Er kan live worden meegeluisterd en -gekeken, maar dat blijft een noodoplossing.
In gedachten hoor ik mezelf al lezen over de harmonieuze eenheid in het werk van de Goddelijke Personen; hoe de Heere voorbereidt tot het feest; wat de vrucht is van de verzekering door de Heilige Geest… En ik zie de kinderen voor me: thuis op de bank met één oogje naar de zwarte man die moeilijke zinnen leest – het andere naar speelgoed. Ik zie een puberdochter die meekijkt op haar mobiel, terwijl er ondertussen een appje van een vriendin binnenkomt.
Moet ik het niet over een andere boeg gooien? Een pakkende preek in populaire taal; met aansprekende voorbeelden en tips voor het dagelijks leven? We zijn twee generaties verder, dat is een andere wereld! En ik verbeeld me nog wel dat ik hart heb voor kinderen en jongeren…
De preek maar weer eens gepakt. Hier een streep gezet, daar een accent, ergens anders een rustteken. Welke psalmverzen? Voor de kinderen van groep 1 en 2 zijn er gelukkig twee die ze geleerd hebben. Maar: had die dominee niet de naam ‘moeilijk te preken’? Toch heb ik er zelf zoveel van geleerd en heb ik er onvergetelijke herinneringen aan. Denk ik soms teveel aan mezelf en niet aan de gemeente? Morgen moet ik de liturgie doorgeven, misschien ga ik dan tóch nog snel op zoek naar iets anders. Met die gedachte ga ik naar bed. Eerst nog het dagboek**. Mijn vrouw leest voor: “Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten en Mijn zegen op uw nakomelingen…” (Jesaja 44:3,4). Het is of er een gordijn wordt opengeschoven en het daglicht binnenstroomt! Hóór eens: “Er is geen reden om te vreezen dat de Heere onder het nageslacht Zijn volk niet meer hebben zal. Zelve komt Hij door den mond van Jesaja verzekeren dat Hij Zijn Geest en zegen op de nakomelingschap zal uitgieten (…) Wanneer de ouderen van de aarde zijn weggeroepen zal het overblijfsel naar de verkiezing der genade onder hun zaad niet ontbreken. De Heere zegt, dat zij zullen uitspruiten als tusschen het gras. Dit beeld wijst op de talrijkheid: gij kunt de plantjes in een weiland niet tellen, evenmin zult gij het godgeheiligd zaad kunnen tellen”.
Het is alsof ik opnieuw in een huiskamer kijk. Nu wéér twee generaties verder. De kinderen en de pubers zijn volwassen geworden. Hier en daar zie je al de eerste grijze haren. Onder hen zijn ‘moeders in Israël’ en ‘vaders in de genade’.
“Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten”. Nota bene een tekst die begint met “Ik zal”, evenals de Pinksterbelofte uit Joël 2: “Ik zal uitstorten van Mijn Geest op alle vlees”. Het zijn beloften van het Genadeverbond. Daarvan staat de vervulling vaster dan de bergen. Hoe heb ik durven denken dat ik daar ook maar iets aan zou kunnen bijdragen?
De volgende morgen kijk ik de preek nog eens na. Blijkbaar met andere ogen, want wat lees ik nu? “Zijn welbehagen zal tot het láátste der dagen voortgaan. Door de gestadige werking van de Heilige Geest zal Zijn Naam van kind tot kind worden voortgeplant”. En even verderop: “Alles wat wij daaraan toevoegen om God te helpen slaat Hij er tussen uit. God draagt zorg voor Zijn eigen werk en Hij duldt geen inmenging van menselijk vlees”.
Stof genoeg voor mijn eerste blog.
Bert Regterschot
* Ds. P. Honkoop jr, ds. A.F. Honkoop, ds. P. Honkoop sr: ” De Trooster, de Heilige Geest – derde drietal van een drietal” Goes z.j.
** Ds. E. van Meer: ‘ ’ Leer mij Uwe paden” 2e druk, Houten 1982
