Een paar maanden voor het overlijden van haar vader is Leah in hulp gekomen. Haar doel is om zich bewust te worden van haar emoties en deze ook te leren ervaren, en uiteindelijk delen met haar omgeving. Normaliter doet Leah dat niet. Ze is een spontane, gezellige vrouw, die met veel mensen een praatje kan maken, maar feitelijk niet deelt hoe ze zich echt voelt. Dit maakt dat ze zich vaak alleen voelt, hoewel ze ook dat niet zomaar zal toegeven aan zichzelf.
Nu haar vader is overleden, geeft dit ineens een andere wending aan de therapie. Leah wordt geconfronteerd met heftige, intense emoties, die ze niet meer zomaar ‘binnen’ kan houden. Verdriet, boosheid, gemis, eenzaamheid en angst wisselen elkaar af. Hoewel Leah er doorgaans een ‘kei’ in is om deze emoties weg te stoppen, merkt ze dat ze er niet omheen kan. De emoties wisselen elkaar sterk af; het ene moment kan ze zich boos voelen, het andere moment ervaart ze een diep gemis en het volgende moment voelt ze zich heel alleen.
In het gesprek van vandaag staan we stil bij de verschillende fasen in een rouwproces.
– Het aanvaarden van de werkelijkheid van het verlies
– Het ervaren van de pijn
– Aanpassing aan het leven zonder de overledene
Leah merkt -terecht- dat deze fasen wat door elkaar heen kunnen lopen. Als ze haar moeder bezoekt, kan ze zomaar in de veronderstelling zijn haar vader daar weer te treffen. Eenmaal over de drempel van de deur, beseft ze dat dit niet het geval is en komt de harde werkelijkheid, inclusief de bijbehorende emoties binnen.
Vandaag zit ze snikkend tegenover me. Ze kan de emoties niet meer binnen houden en ervaart ze. Deelt ze. Aan het einde van het gesprek kijkt ze me aan en zegt: “Ik wist niet dat huilen zo kon opluchten…”. Met een kleine glimlach verlaat ze de kamer. Het delen van haar emoties geeft haar ruimte. Niet omdat emoties dan weg zijn, maar omdat ze iets meer ruimte ervaart om de volgende golf aan emoties op te vangen en toe te laten. Leah is goed op weg.
Evelyne Sinke-Provily
Psycholoog bij Stichting De Vluchtheuvel
