Persoonlijk
Pas toen een koor een Israëlisch lied inzette met een fors ritme, leek de belangstelling weer aan te wakkeren. Lag het aan de mannen? Lag het aan de inhoud van de verzen die ze zongen? Lag het aan de dirigent? Of lag het wellicht aan het publiek?
Zelf denk ik dat het laatste misschien wel het grootste probleem was… Die hele noten zing ik al jaren en ben ik wel gewend, de gedragenheid die hoort bij bepaalde liederen is zelfs muziek technisch zeker de moeite waard en de inhoud van de verzen -die we mee konden lezen in het programmaboekje- was rijk te noemen. Het probleem zat in de beleving. Het ging me te langzaam. Het was te saai.
Het is niet de eerste keer dat me dit opvalt. Een kerkdienst lang luisteren? Lastig, zo niet onmogelijk. Het onderwijs bestaat al jaren niet meer uit een uur rekenen en dan een half uur schrijven. Nee, eerst 10 minuten de ene kant van je boek, dan omdraaien en dan nog even aan de andere kant; vervolgens nog wat sommen uit nog een ander boek en de rekentijd is weer voorbij. Met je telefoon swipe je van de ene wereld in de andere. De wereld binnen handbereik. Een boek lezen wordt een opgave. Tijdschriften lukken wellicht nog net. De wereld om ons heen is veranderd. Verandert nog steeds. En dat gaat snel. Heel snel. Niet bij te benen zo snel.
Moeten we ons gaan aanpassen aan dat tempo? Binnen de spreekkamer valt tegenwoordig niet alleen de term burn-out, maar ook de term bore-out. Te saai. Te weinig uitdaging. Te langzaam. En herkennen we daar niet wat van? Ik betrap me er regelmatig op… wat gaan we nu weer eens doen? Waar gaan we nu weer eens heen? Daar zijn we al geweest en dat hebben we al gedaan. De welvaart voert hoogtij. Het hoofd draait op volle toeren. Maar worden we er gelukkiger van? Of zit het geluk nog steeds in kleine dingen? En moeten we weer leren stilstaan. Moeten we weer tijd durven nemen om een boek te pakken. Om de telefoon weg te leggen. Om te luisteren. Weg vluchtigheid. Weg drukte. Weg stress. Weg burn-out. Weg bore-out. Welkom rust!
Misschien toch niet zo’n gek idee van die zingende mannen om een rustmoment in te lassen in een programma van twee uur…. Even stilstaan bij wat echt belangrijk is in het leven. Daar moet het publiek maar aan wennen. Het is van levensbelang!
Suzanne den Breejen
Psychologe Stichting de Vluchtheuvel
