Vandaag de dag zit de jongen – inmiddels over de zestig – nog steeds in de Gereformeerde Gemeenten. Hij is de ouderling van toen dankbaar voor diens eerlijke behandeling. Het was immers goed voor hem dat de zondigheid van zijn hart werd blootgelegd?!
Ik hoorde het verhaal vorig jaar rond het 175-jarig bestaan van onze gemeente in Moerkapelle. Zelf was ik daar net ambtsdrager en vroeg me af hoe ik zou reageren als ik in een van de huisbezoeken zo’n jongen zou tegenkomen. In de kerkenraad keek ik stiekem de rij langs en bedacht wat de broeders zouden zeggen. Zouden ze op dezelfde manier reageren als destijds ouderling Van der Spek – in Moerkapelle bekend als ‘Grote Jaap’?
Misschien goed als je even met me meedenkt. Lukt het je jezelf in te leven in die jonge jongen? Zou jij graag bekeerd zijn? Stel dat je dat gevoel eerlijk onder woorden brengt tijdens het huisbezoek. Wat verwacht je? Waar hoop je op? Zou je het waarderen als ik ernstig m’n hoofd zou schudden? Zou je het misschien van een oudere, meer ervaren broeder, kunnen hebben dat hij je uitlegt dat je van jezelf de Heere helemaal niet dienen wilt?
Persoonlijk zou ik vandaag de dag toch niet zo reageren als destijds ‘Grote Jaap’. En, denk ik zomaar, ook mijn ambtsbroeders niet. Gek eigenlijk. We zijn het inhoudelijk toch eens met die waarheid van ‘Grote Jaap’? Het is voluit Bijbels dat een mens van nature niet naar God vraagt en Hem niet wil dienen. Lees er Psalm 53 of Romeinen 3 maar op na.
Waarom zeggen we dat dan niet pats-boem? Zijn we slap geworden? Minder geestelijk? Spreken we profetisch genoeg? Dat mogen, nee, moeten ambtsdragers zichzelf afvragen. En jij moet je afvragen of je die waarheid wel wilt horen. Want een gemakkelijke waarheid is het niet! Daar sta je met je positieve vraag… “Je wilt niet, je kan niet, je weet niet, je hebt niet en je deugt niet,” zou Wilhelmus Schortinghuis drie eeuwen geleden gezegd hebben.
Inhoudelijk ben ik het met ‘Grote Jaap’ eens. Toch zou ik het zo direct niet zeggen. De tijd is namelijk wel veranderd. Als jongere ben je kwetsbaarder geworden. Je groeit op in een wereld die je voortdurend bestookt met allerlei ingewikkelde identiteitsvragen. Wie ben je eigenlijk? Christen… maar er zijn zoveel andersdenkenden… Jongen, meisje… weet je dat eigenlijk wel zeker? Wat is je seksuele voorkeur? Pas je wel in de mal die je ouders voor je hebben klaarliggen?
Vroeger groeiden jongeren veel beschermder op. Je omgeving was sterk gericht op de bevestiging van de identiteit die je meekreeg. Nog relatief weinig knaagde daaraan. In die context kon zo’n jongen uit Moerkapelle tijdens het huisbezoek wel een stootje verdragen. Achteraf was hij er goed mee. Het viel allemaal op zijn plek. Snoeren in lieflijke plaatsen, zou je met Psalm 16 kunnen zeggen.
Ontdekking en ontgronding – om maar twee ouderwetse termen te noemen – zijn ook vandaag nodig. Dat is voor jou als jongere wel iets om in de gaten te houden. Tegelijk is voor ouderen en ambtsdragers tact nodig – en het inzicht dat jongeren meer dan ooit bevestiging nodig hebben. “Joh, wat fijn dat jij bekeerd wilt worden! Waaraan denk je dan precies en bij Wie zoek je het? Heb je dat verlangen altijd? Dat geeft wel strijd in je leven, of niet?
Mooi om er zo samen verder over door te praten!
Peter van Olst (uit: jongerenblad Daniël)
