Niet alleen bij haar trouwens. Ieder jaar is er wel iemand in mijn klas die dé vraag stelt: ‘Waarom bent u niet getrouwd, juf?’ Daarna wordt het stil. Ook andere kinderen zijn wel benieuwd naar het antwoord op deze vraag. Handig toch, als iemand anders die voor je stelt? Daarna wordt er diep nagedacht over allerlei vrijgezelle ooms of kennissen. Er moet toch wel ergens iemand zijn…
Volwassenen pakken het anders aan. Die stellen minder vragen, maar komen met allerlei goedbedoelde adviezen. Van datingsites tot koppelpogingen, van succesvolle groepsreizen tot verhalen over allerlei mensen die uiteindelijk toch nog op latere leeftijd getrouwd zijn. Afgesloten met een veelzeggend: dus’…’
Ongetwijfeld is alles goedbedoeld. Als je zelf ergens de waarde van ervaart, gun je dat ook een ander. Openheid over dit stukje van het leven is waardevol. Soms bezorgt het me ook wel een ongemakkelijk gevoel. Alsof je pas je levensdoel bereikt als je een gezin hebt. Als je niet direct wat acties kan opnoemen die je op dit moment onderneemt is het ergens ook je eigen schuld. Of je hebt vast te veel eisen…
De Bijbel geeft weinig praktische adviezen. Het leert de grote dingen, die we niet altijd begrijpen. Gods voorzienigheid leidt ieders leven op een andere manier. Alles komt uit Zijn hand, niet toevallig, maar doelbewust. Met maar één doel: dat we op Hem vertrouwen en Hem lief zullen hebben boven alles en onze naasten als ons zelf. Binnen een relatie of huwelijk, of daarbuiten. Dat roept wel eens vragen op, kan rust geven, lijkt soms zo groot.
Terug naar mijn nichtje. Ze zal dit grote levensdoel niet voor ogen gehad hebben. Haar uitleg was zo kinderlijk eenvoudig: ‘Nu heeft u altijd tijd voor ons!’
Leanda van Dam