Jeugd en opvoeding
Femke, 15 jaar, derde klas, krijgt een appje van haar klasgenoot Thomas. Hij vraagt wat voor gevoel ze had over de wiskundetoets van vandaag. Femke zegt dat ze twijfelt of ze een voldoende heeft; ze baalt ervan, want ze had zo hard geleerd. En ze wilde juist haar gemiddelde bij wiskunde wat ophalen, maar ze vraagt zich hardop af of dit is gelukt.
Eigenlijk komt het appje van Thomas voor Femke als verrassing. Stiekem vindt Femke Thomas al een paar weken erg leuk, maar Femke is niet het meisje wat op de voorgrond aanwezig is. Ze kijkt liever de kat uit de boom en zal niet zomaar initiatief nemen. Nu Thomas zomaar appt, voelt ze zich best wel bijzonder. En fijn. Ineens voelt ze zich ook niet meer zo rot over haar wiskundetoets.
Het blijft niet bij dit ene appje. Femke en Thomas blijven appen, elke avond. Eerst ging het over wiskunde, toen over andere vakken en daarna kwamen klasgenoten ter sprake. Als ze op school is, durft Femke Thomas bijna niet aan te kijken. Ze vindt het zo bijzonder dat ze contact heeft met juist die ene, extreem leuke jongen uit de klas! Ze vindt hem heel knap: hij is lang, heeft donkerblond haar en felblauwe ogen. Als ze voelt dat die ogen naar haar kijken, krijgt ze het warm en kijkt ze snel weg.
Na twee weken appen zegt Thomas: ‘Weet je, Femke… Ik vind je heel leuk en ook heel mooi.’ Femke weet niet wat ze leest. Haar mond valt open van verbazing. Kreeg ze nu zojuist een liefdesverklaring van Thomas? Femke reageert direct en zegt dat dit wederzijds was, waarop Thomas vraagt of hij een mooie foto van haar kan krijgen. Eentje om naar te kijken. Het liefst een foto met weinig kleren aan, bijvoorbeeld in haar beha. Femke voelt vanbinnen dat ze dit eigenlijk niet wil dat gevoel is er slechts een paar seconden. Maar voor Thomas wil ze alles doen. Ze kleedt zichzelf uit en besluit Thomas nog wat meer te verrassen met de foto ze trekt haar beha uit en maakt een foto van zichzelf. En verstuurt die.
Huilend zegt Femke tegen me: “Had ik die foto maar nooit verstuurd…” We zijn in gesprek over de weerbaarheidstraining. Wat zo onschuldig begon, is geëindigd in een drama. De foto bleef niet alleen in Thomas’ bezit, maar werd gemeengoed onder de jongens van de school. En ze had nog wel zo zwoel in de camera gekeken.
Femke zoekt hulp hiervoor. Om te verwerken wat er is gebeurd, maar ook om in nieuwe situaties steviger in haar schoenen te staan. Om dicht bij zichzelf te blijven en te doen wat ze echt wil doen, in plaats van luisteren naar andermans verlangens en wensen, ook als ze diegene aardig en leuk vindt. Daarom volgt Femke momenteel de weerbaarheidstraining. Ze leert hier haar eigen mening te vormen én ernaar te handelen. Ze leert haar eigen gevoelens serieus te nemen. En ze leert om op een duidelijke manier op te komen voor zichzelf. Zodat voorkomen wordt dat zij nog eens moet zeggen: “Had ik die foto maar nooit verstuurd…”
Evelyne Sinke – Provily
psycholoog
