Jeugd en opvoeding
Het blijft stil. Er komen wel foto’s en filmpjes langs van hard werkende kleinkinderen. Ik geniet van de manier waarop iedereen het vorm geeft. Maar het ‘samen’ komt niet van de grond. Ook ’s zondags blijft het opvallend rustig.
Als ik er uiteindelijk naar vraag, kan ik mijn oren bijna niet geloven. “U hoort tot de risicogroep, mam. Dus we blijven echt uit de buurt.” Geen seconde aan gedacht. Op de school waar ik werk, is dat helemaal geen issue. Daar draait iedereen gewoon mee in alles wat gedaan moet worden. Voor mijn eigen kleinkinderen zou ik tot de risicogroep horen?
Dat begrijp ik verkeerd. Onze kinderen proberen te voorkomen dat ik besmet zou raken. Langzaam begint het me te dagen dat dit dus uit liefde gebeurt. Het duurt even voordat ik daar aan wil.
Creatieve oplossing
Elke week probeer ik een pakketje af te geven. De ene keer iets voor de moeders die er een taak bijgekregen hebben, waar ze niet om hebben gevraagd. En dat met verve oppakken. Een andere keer een extraatje voor de kinderen. Gewoon aan de deurknop hangen, aanbellen en op gepaste afstand een praatje maken. Soms word ik uitgenodigd om buiten op de ‘oma-stoel’ te komen zitten. De met stoepkrijt getekende cirkel om de stoel vertelt: tot daar en niet dichter bij oma kruipen.
Af en toe kiezen de dochters voor tuinbezoek. Dan hoor ik een fietsbel rinkelen en loop ik naar buiten voor een kletspraatje. Een andere keer scheurt kleinzoon op zijn stepje de hoek om. Dan zwabbert er ineens een stok met twee opgeblazen plastic handschoenen voor mijn neus heen en weer: de handenschudder!
Videobellen blijkt ook handig te zijn. Dom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.
Wat mooi om te zien hoe ieder op zijn eigen manier naar een creatieve oplossing van de vervelende gevolgen van de social distance zoekt. Al verlang ik er erg naar om alle (klein)kinderen weer aan te mogen raken.
Gods stem
Een minuscuul virus trekt zijn verwoestend spoor over de wereldbol. Duizenden doden, overvolle IC’s , oververmoeide werkers in de zorg en angst. Angst voor besmetting en voor het onverwachts iemand verliezen zonder afscheid te kunnen nemen. Verwarring vanwege dichte scholen en verdriet vanwege gesloten kerken. Vereenzamende ouderen die helemaal geen bezoek mogen ontvangen.
Waar heb ik het eigenlijk over? Laat ik dankbaar zijn voor alles wat er wel mogelijk is aan contact. En ieder die me lief is neerleggen aan de voeten van de Heere Jezus. Met de bede of we in deze crisis Gods stem mogen verstaan.
Mettie de Braal
