Jeugd en opvoeding
Als ik mijn appje open zie ik dat oma foto’s heeft gestuurd. Als ik de foto’s bekijk word ik helemaal blij. Zo bijzonder. Het zijn foto’s van onze pleegzoon uit zijn babytijd. Foto’s van hem op zijn geboortedag. Wat een klein, kwetsbaar jongetje.
Mijn gedachten vermenigvuldigen zich. Een vader en moeder die nieuw leven in hun armen mogen sluiten en daar blij mee zijn. Een klein, onbezorgd kindje wat nog van niets om zich heen af weet. Allemaal weten ze niet wat er voor hen ligt.
En dan nu… We zijn een aantal jaren verder. Dat kleine jongetje van toen is al groot geworden. Dat jongetje ligt niet meer in de armen van zijn vader en moeder. Die jongen woont nu bij ons.
Soms hebben we een gesprekje met hem over de tijd dat hij klein was. Over de periode dat hij nog bij zijn vader en moeder woonde. Van zijn pleegzusje ziet hij soms foto’s van haar babytijd. Hij vindt dit altijd zo lief om te zien. Toch voel ik dan altijd de pijn, omdat we aan hem geen foto’s uit zijn babytijd kunnen laten zien.
En nu komen er totaal onverwacht babyfoto’s van hem binnen…
Ik roep hem bij me en zeg: “Moet je nu eens kijken wat ik hier heb. Ik krijg net een appje van oma en ze heeft foto’s gestuurd”. Ik open de foto’s en vraag of hij weet wie dat kleine baby’tje is. Met een stralende, verwachtingsvolle blik kijkt hij me aan en zegt: “Ben ik dat?”. Die blik vergeet ik niet meer. Dat stralende, blije gezicht, die fonkelende lichtjes in zijn ogen…
Alle foto’s worden uitgebreid bekeken. Alle details neemt hij in zich op. Zelfs zijn knuffel die hij nog steeds heeft, staat op een foto uit zijn babytijd. Dat soort dingen zijn zo belangrijk voor hem.
Op zo’n eenvoudige manier is er weer een puzzelstukje uit zijn leven gelegd. Deze foto’s krijgen zeker een prominente plaats in zijn fotoboek.
Onze zaterdag is nu al geslaagd.
Leönie (pleegmoeder)
